Θυμάμαι την πρώτη φορά που μου είπες << κράτα μου σφιχτά το χέρι για να περάσουμε τον δρόμο απέναντι>>. Εσύ θυμόσουν πάντα την πρώτη φορά που με είδες στο αεροδρόμιο, από μακριά και είπες << αυτό είναι το δικό μας>> ,ανάμεσα σε πολλά παιδιά. Θυμάμαι να ζηλεύω τα καινούργια εγγόνια,όχι μόνο τα εξ'αίματος αλλά και όλης της γειτονιάς τα παιδιά, εσύ όμως ήξερες ότι η αγάπη απλώς πολλαπλασιάζεται ατόφια για το κάθε παιδί, και μόνο η έγνοια μαζί με την αγωνία μοιράζονται. Θυμάμαι πώς έκανες τις πικρές αναμνήσεις παραμύθι και την ευτυχία την έκανες χορό. Θυμάμαι που μου έκανες ένα <<σημάδι>> και μου είπες << αν ποτέ χαθούμε θα σε αναγνωρίσω από αυτό>>. Τότε δεν κατάλαβα, γιατί έπρεπε να έχω κάποιο σημάδι αναγνώρισης, και πώς γίνεται να χαθούμε; Εσύ όμως είχες χάσει τόσους αγαπημένους, που ήταν πολύ σημαντικό, να μην συμβεί ποτέ αυτό κι ανάμεσά μας! Μετά από χρόνια το κατάλαβα! Θυμάμαι που ήρθα να σου πω ότι θα βγω για έναν καφέ και θα γυρίσω γρήγορα. Μου κράτησες το χέρι και μου είπες "να πας και να περάσεις καλά". Αν ήξερα ότι θα ήταν η τελευταία φορά που θα σε έβλεπα ζωντανό, δεν θα σου άφηνα το χέρι. Θα το κρατούσα σφιχτά και θα σου έλεγα " μην μου αφήσεις το χέρι,κράτα το σφιχτά, μέχρι να περάσεις τον δρόμο απέναντι ". Α.Π