Δεν ξέρω αν έχουμε μια καθαρή εικόνα για το τι είναι, παγωμένος χρόνος, για το καρέ των στιγμών, για το Θεό που ψάχνουμε μέσα σ' αυτές, για την χαμένη μας ταυτότητα και πολλά ακόμη...
Δεν έχουμε μια ξεκάθαρη εικόνα του γιατί πραγματικά "αλιεύουμε" τις πίσω μας στιγμές... αυτό που λέμε αναμνήσεις μας, η γιατί κάποιες ελάχιστες απ' αυτές προσπαθούμε να τις "παγιδεύσουμε"... να τις αποτυπώσουμε σε κάποιο άλλο υλικό.. χαρτί ή ψηφιακό.
Λέω ελάχιστες με το σκεπτικό ότι κάθε στιγμή που συμβαίνει κάτι , την ίδια στιγμή γίνεται και παρελθόν, τη στιγμή που γεννιέται "πεθαίνει" κιόλας, ο χρόνος ανάμεσα στην "γέννηση" και το "θάνατό" τους βρίσκεται κάπου ανάμεσα στο μηδέν και στο άπειρο... και άρα αυτό το "ανάμεσα" δεν υπάρχει... αυτοκαταργείται.
Οπότε καταλαβαίνει κανείς ότι μιλάμε για έναν άπειρο αριθμό τέτοιων στιγμών... άρα υπό το κράτος της ακύρωσης του ανάμεσα.. και για ένα μηδενικό αριθμό τέτοιων στιγμών...
Που σημαίνει πως με μηχανικό τρόπο (φωτος, video κ.λ.π.) είναι αδύνατον να τις "παγιδεύσουμε" όλες.
Έτσι με τους μηχανικούς τρόπους "παγιδεύουμε" ελάχιστες...
Οι υπόλοιπες "παγιδεύονται" στα δίχτυα, στα διάφορα κουτάκια, αυτού που λέμε μνήμη.... ή ίσως σε κάποιον άλλο χώρο (υποσυνείδητο)
Υπάρχει όμως άραγε κάποια ανάγκη να τις αλιεύουμε και να τις "μεταφέρουμε" στον παρόντα χρόνο;
Αφού μας ακολουθούν έτσι κι αλλιώς μέσα στα σακούλια μέσα μας που τα λέμε εμπειρία και γνώση.
Μήπως η ζωή μας είναι μια μοναδική στιγμή (γέννηση) που κάθε μοναδική παρούσα και ταυτόχρονα παρελθούσα, την χρειαζόμαστε για να την πολλαπλασιάσουμε στο άπειρο με πολλές και διαφορετικές μορφές που μας εξελίσσουν ως το μηδέν που δεν πολλαπλασιάζεται, γι αυτό προστίθεται ακόμη μια στιγμή (η ίδια με άλλη μορφή) που θα πολλαπλασιαστεί ως το άπειρο για να παράγει διάφορες ακόμη μορφές για να φτάσει πάλι στο μηδέν και ούτω καθ΄εξής... κι αν συμφωνήσουμε πως το ανάμεσα στο μηδέν και το άπειρο καταρρίπτεται τότε αυτά τα δυό (μηδέν και άπειρο) ταυτίζονται...
Σημείο κλειδί "η στιγμή" που επιβάλλει τη συνέχιση της ροής για την "πιθανή" ολοκλήρωση του κύκλου.. που δεν θα ολοκληρωθεί ποτέ !!!! Ουφφ..... ζαλάδα μ' έπιασε....
Και μια κουβέντα για το "αγκάθι" ...
Αυτό το αιχμηρό σημείο που «τρυπάει» τις στιγμές μας.
Σίγουρα αυτή η λέξη είναι αρνητικά φορτισμένη και συνδεδεμένη με πόνο και λύπη.... για να το αποφορτίσω λίγο το εννοούσα κάπως αλλιώς εδώ... επειδή το θεωρώ αναπόσπαστο κομμάτι του όμορφου ρόδου, το βλέπω σαν το κάθε "τσίμπημα" που προκαλεί από πόνο, λύπη η θυμό έως και χαρά, ηδονή, ευφορία, ξύπνημα.... άλλοτε δηλαδή μια γρατζουνιά που ματώνει κι άλλοτε που προκαλεί ηδονή και χαρά....
Ένα τσίμπημα που σε κρατά ζωντανό…
Δεν έχουμε μια ξεκάθαρη εικόνα του γιατί πραγματικά "αλιεύουμε" τις πίσω μας στιγμές... αυτό που λέμε αναμνήσεις μας, η γιατί κάποιες ελάχιστες απ' αυτές προσπαθούμε να τις "παγιδεύσουμε"... να τις αποτυπώσουμε σε κάποιο άλλο υλικό.. χαρτί ή ψηφιακό.
Λέω ελάχιστες με το σκεπτικό ότι κάθε στιγμή που συμβαίνει κάτι , την ίδια στιγμή γίνεται και παρελθόν, τη στιγμή που γεννιέται "πεθαίνει" κιόλας, ο χρόνος ανάμεσα στην "γέννηση" και το "θάνατό" τους βρίσκεται κάπου ανάμεσα στο μηδέν και στο άπειρο... και άρα αυτό το "ανάμεσα" δεν υπάρχει... αυτοκαταργείται.
Οπότε καταλαβαίνει κανείς ότι μιλάμε για έναν άπειρο αριθμό τέτοιων στιγμών... άρα υπό το κράτος της ακύρωσης του ανάμεσα.. και για ένα μηδενικό αριθμό τέτοιων στιγμών...
Που σημαίνει πως με μηχανικό τρόπο (φωτος, video κ.λ.π.) είναι αδύνατον να τις "παγιδεύσουμε" όλες.
Έτσι με τους μηχανικούς τρόπους "παγιδεύουμε" ελάχιστες...
Οι υπόλοιπες "παγιδεύονται" στα δίχτυα, στα διάφορα κουτάκια, αυτού που λέμε μνήμη.... ή ίσως σε κάποιον άλλο χώρο (υποσυνείδητο)
Υπάρχει όμως άραγε κάποια ανάγκη να τις αλιεύουμε και να τις "μεταφέρουμε" στον παρόντα χρόνο;
Αφού μας ακολουθούν έτσι κι αλλιώς μέσα στα σακούλια μέσα μας που τα λέμε εμπειρία και γνώση.
Μήπως η ζωή μας είναι μια μοναδική στιγμή (γέννηση) που κάθε μοναδική παρούσα και ταυτόχρονα παρελθούσα, την χρειαζόμαστε για να την πολλαπλασιάσουμε στο άπειρο με πολλές και διαφορετικές μορφές που μας εξελίσσουν ως το μηδέν που δεν πολλαπλασιάζεται, γι αυτό προστίθεται ακόμη μια στιγμή (η ίδια με άλλη μορφή) που θα πολλαπλασιαστεί ως το άπειρο για να παράγει διάφορες ακόμη μορφές για να φτάσει πάλι στο μηδέν και ούτω καθ΄εξής... κι αν συμφωνήσουμε πως το ανάμεσα στο μηδέν και το άπειρο καταρρίπτεται τότε αυτά τα δυό (μηδέν και άπειρο) ταυτίζονται...
Σημείο κλειδί "η στιγμή" που επιβάλλει τη συνέχιση της ροής για την "πιθανή" ολοκλήρωση του κύκλου.. που δεν θα ολοκληρωθεί ποτέ !!!! Ουφφ..... ζαλάδα μ' έπιασε....
Και μια κουβέντα για το "αγκάθι" ...
Αυτό το αιχμηρό σημείο που «τρυπάει» τις στιγμές μας.
Σίγουρα αυτή η λέξη είναι αρνητικά φορτισμένη και συνδεδεμένη με πόνο και λύπη.... για να το αποφορτίσω λίγο το εννοούσα κάπως αλλιώς εδώ... επειδή το θεωρώ αναπόσπαστο κομμάτι του όμορφου ρόδου, το βλέπω σαν το κάθε "τσίμπημα" που προκαλεί από πόνο, λύπη η θυμό έως και χαρά, ηδονή, ευφορία, ξύπνημα.... άλλοτε δηλαδή μια γρατζουνιά που ματώνει κι άλλοτε που προκαλεί ηδονή και χαρά....
Ένα τσίμπημα που σε κρατά ζωντανό…
0 Σχόλια