Λυρισμός είναι όταν το υποκειμενικό εκφραστεί τόσο πειστικά, που γίνεται αντικειμενική υπόθεση. Είναι όταν όλες οι αισθήσεις του ποιητή, όλα του τα συναισθήματα μπαίνουν στην καρδιά του κοινού και γίνονται δικά του.
Η κάθε αόρατη ερωτευμένη γυναίκα είναι μια Lady Shalott, ο αγαπημένος που δεν την ακούει, δεν την βλέπει είναι ένας Sir Lancelot.
Ο Λόρδος Άλφρεντ Τέννυσον περιέγραψε τον άτυχο έρωτα της Lady of Shalott έτσι, που να μπορεί ο κάθε ανολοκλήρωτος έρωτας να ταυτιστεί μαζί του... είς τους αιώνας των αιώνων.
Αν χορέψω τον κύκνο έτσι που ο καθένας θα πει: «Ναι, αυτός είναι ένας κύκνος! Αναμφισβήτητα!», τότε είμαι μια λυρική χορεύτρια.
Αν το δάκρυ μου αναγνωριστεί ως δάκρυ, αν το γέλιο μου αναγνωριστεί ως γέλιο, τότε είμαι λυρικός.
Αν η βασανιστική μου ζήλια, βασανίσει τον παρατηρητή στον ίδιο βαθμό, δηλαδή αν η καρδιά μου γίνει καρδιά του, τότε είμαι λυρικός.
Ο λυρικός δημιουργός δεν είναι καθόλου διακριτικός, αφού η διακριτικότητα σε θέματα καρδιάς προδίδει πως κάπου, κάτι δεν πάει καλά και αυτό αποφεύγει το φως της ημέρας.
Ο λυρικός δεν έχει και δεν θέλει τίποτα να κρύψει.
Νομίζω μάλιστα ότι ο λυρισμός είναι η πιο αρχαία λέξη που συναντάμε σε σχέση με την «τέχνη».
Αν είναι έτσι, τότε ο λυρισμός είναι η τέχνη η ίδια.

Άνα Ζ. Έλντεν
εφημερόπτερα