Στο σκοτεινό και βρόμικο δωμάτιο, ο αέρας πηχτός, μύριζε κάπνα, μούχλα σκόνη και κάτι άλλο, απροσδιόριστο. Σαν αρρωστίλα.  Σαν αγχόνη φορτωμένη ακόμα με το πτώμα. Έκατσα στην πόρτα γιατί πιο μέσα αηδίαζα να μπω. Ένα κορμί ανασάλευε σε ένα μίζερο κρεβάτι. Δίπλα του ένα κερί, τόσο λιωμένο που δεν είχε πια κανένα σχήμα, μα ακόμα πάλευε να φωτίσει λιγοστά το ρυπαρό σκοτάδι. Δεν ήθελα να τα ακούσω αυτά που άκουσα. Ανάθεμά σε, πεθαμένε! Η γλώσσα σου πρησμένη και μελανή άφησε να ξεφύγουν εκείνες οι λέξεις, που με στοιχειώνουν και θα με στοιχειώνουν πάντα...

Τίποτα που θα πεις δε με πληγώνει. Δεν εννοώ πως δε με νοιάζει, πως αδιαφορώ. Τίποτα που θα κάνεις δε με βλάπτει. Ακόμα και μαχαίρι να κρατάς, ξέρω πως θες να με φροντίσεις. Να καθαρίσεις μια πληγή, όχι να κάνεις μια καινούρια.

Είναι μια συμφωνία που έχει γίνει, με βούλες και υπογραφές και δεν θα αλλάξει. Δεν θα αλλάξεις, δε θα αλλάξω, ο ένας προς τον άλλο πάντα έτσι θα μαστε, το ξέρω.

Η μόνη μου απορία είναι «γιατί;». Γιατί εμένα κι όχι κάποιον άλλο, κάποιον καλύτερο, ομορφότερο, αγνότερο, κάποιον πιο τίμιο, υγιή, αξιοσέβαστο. Η πιο μεγάλη στεναχώρια μου είναι μην σε τραβήξω προς τα κάτω, μην σε κρατήσω και φύγει το τραίνο που σε περιμένει, μην νερουλιάσεις τις αξίες σου για μένα.

Λέω καμιά φορά να φύγω, να με γλιτώσω από το βάρος της ευθύνης σου, να μη φοβάμαι πως θα αστοχήσεις εξαιτίας μου. Λέω, μα ακόμα κάθομαι εδώ κι απολαμβάνω την ανήσυχη αγωνία σου. Είμαι πολύ φτωχός, μικρός και μόνος για να απαρνηθώ τη δυστυχία σου. Άμπρα, κατάμπρα! Ξέχασέ με! Ούτε με είδες ούτε με γνώρισες ποτέ, λευτέρωσέ με! Λευτέρωσέ με απ την ευθύνη να αγωνίζομαι...

Όχι, στάσου, πού πας, γύρισε πίσω. Ψέματα το πα. Ψέματα.

Θα μείνω.

Τριανταφυλλιά Ηλιοπούλου