Από το δεντρόσπιτο ξεκινούσαμε, τα παιδιά,  νύχτα,  εκατοντάδες φορές,  και ανεβαίναμε προσκυνώντας το φιδίσιο μονοπάτι προς την κορφή,  κόντρα στην Ανατολή,  νυσταγμένα και ξεπαγιασμένα.
Οι αγελάδες κοιμούνταν στα σκοτεινά βοσκοτόπια και οι χαμηλοί θάμνοι ήταν σαν μαγεμένο λιλιπούτειο δάσος.
Υγρός άνεμος φυσούσε και βρυχόταν και πλέον περιμέναμε φανατικά το φως, τρέμοντας από το κρύο.
Στις 5.00 ακριβώς, ξεπρόβαλε ο ήλιος μέσα από μια θάλασσα από σύννεφα.

‒‒‒‒‒‒‒

Εδώ πάνω ζούνε μόνο αριστοκράτες και γαλαζοαίματοι.
Από εκείνους,  που όταν τους συναντάς, νιώθεις: «Υψηλοτάτη! Τα σέβη μου!»


Άνα Ζουμάνη