Όταν έχω ένα πρόβλημα, κατέληξα με τα χρόνια, ότι πρέπει να παρατηρώ την φύση. Εκεί υπάρχουν όλες οι απαντήσεις από καταβολής κόσμου.
Τα ζώα, τα πτηνά, τα φυτά ξέρουν. Αν προσέξετε την παραπάνω φωτογραφία, θα δείτε τα πουλιά, πώς αντιμετωπίζουν το κρύο και την κακοκαιρία. Μαζεύονται το ένα δίπλα στο άλλο για να ζεσταθούν. Κολλάνε μεταξύ τους και είμαι σίγουρη ότι αυτά που κάθονται στις δύο άκρες είναι τα πιο δυνατά. Είναι αυτά που θα κρυώσουν περισσότερο όμως θα ζεστάνουν το διπλανό τους. Γνωρίζουν από ένστικτο ότι πρέπει να << σηκώσουν >>  αυτό το βάρος για το καλό των άλλων πουλιών. Είμαι σίγουρη ότι στην μέση έχουν βάλει τα μικρότερα και τα πιο αδύναμα.
Αυτό κάνει μια ομάδα, είτε είναι ζώων, πουλιών ή ανθρώπων.
Κάποιοι θα σηκώσουν το μεγαλύτερο βάρος για το καλό του συνόλου, γνωρίζοντας όμως, πως το καλό του συνόλου είναι και δικό τους καλό.
Ποιός θέλει να είναι μόνος του; Τί ζωή θα έχει μετά αν επιβιώσει αυτός και χαθούν όλοι οι άλλοι από γύρω του; Τί αξία θα έχει η μάχη του με τις αντιξοότητες της ζωής αν δεν μοιραστεί την χαρά του με τους άλλους, όταν θα τα έχει καταφέρει;
Η ομαδικότητα απαιτεί θυσίες. Πρέπει να  κάνεις ένα βήμα μπροστά, ή ένα βήμα πίσω όταν οι συνθήκες το απαιτούν.
Αν καταλάβεις πότε να υποχωρήσεις και πότε να τραβήξεις μπροστά, τότε -και μόνο τότε- είσαι άξιος να είσαι μέλος μιας ομάδας.
Τότε και μόνο τότε θα μάθεις να μοιράζεσαι, να προσφέρεις, να αγωνίζεσαι για σένα και για τους άλλους. Τότε και μόνο τότε μπορεί να δημιουργηθεί κάτι εξαιρετικό, κάτι θαυμαστό και ίσως να αλλάξει τους γύρω σου και σιγά-σιγά τον κόσμο ολόκληρο!

Αλεξάνδρα Παππά