«Ήμουν καλός στην έκθεση, γι' αυτό έγινα συγγραφέας».

Όμως:

Η «σχολική έκθεση» είναι  η ατυχία της μεπέπειτα ζωής μας.
Είναι η πνευματική αδυναμία να μπορείς να απολαμβάνεις την ουσία ενός πράγματος  μόνο σε αραιωμένες παπάρες.
Είναι η ατυχής ικανότητα να μετατρέπεις μνημειώδεις προτάσεις  σε περικοκλάδες, περιεκτικά σκίτσα σε φανφάρες.
Είναι η φρικιαστική ικανόνητα να παπαρίζεις ώρες ολόκληρες γράφοντας, αντί να σιωπάς ώρες ολόκληρες και μετά να μεταφέρεις το «εξαντλημένο» σε ένα λεπτό.

Ο Σω έλεγε πως η οικονομία είναι η αρετή των αρετών.
Χαίρομαι λοιπόν αληθινά  που το είπε αυτό Σω, τον οποίο σαφώς θα πιστέψουν πιο πολύ από μένα.
Επιβάλλεται  να πιστέψουμε ένα μεγάλο πνεύμα, μια ανήσυχη φύση  που νιώθει την απώλεια της ζωτικής ενέργειας,  πιο βαθιά και τραγικά, από εκείνες τις φύσεις που επενδύουν τις παραγωγικές τους δυνάμεις στο λιγότερο πολύτιμο...
 «le minimum d'effort et le maximum d'effet!». Απλά και νηφάλια. 

Όμως στην σχολική έκθεση μαθαίνουμε το ασήμαντο, το περιττό. 
Παντού, σε όλες μας τις ψυχικές και πνευματικές εκπορεύσεις, μάς ακολουθεί το αμφισβητήσιμο δώρο των Δαναών  -το «όμορφο στυλ», η «μελωδική γλώσσα».

Η έξυπνη νοικοκυρά ήταν η πρώτη που τόλμησε να κατακρίνει τα κόκκαλα (μαζί με το κρέας) στη ζυγαριά , η πρώτη που τόλμησε να τα νιώσει ως  απάτη και να ζητήσει να απομακρυνθούν. Ως εκ τούτου αποδείχτηκε πιο έυφυής από τον «αναγνώστη»...
Συνάνθρωπε, κοίταξε να ξεπεράσεις την «σχολική έκθεση» όταν απολυθείς στη ζωή. Ξεπέρασε  τους «προλόγους», τις «εισαγωγές», τις «συνάψεις» και τους   «επιλόγους» ενός μεσαίωνα.
Στόχευε και χτύπα το «κέντρο»... Δεν έχουμε χρόνο για παπάρες! 

Η οικονομία είναι η αρετή των αρετών.


Άνα Ζουμάνη