Το ότι είμαι Χρονοδιαρρήκτης είναι ένα μυστικό που το έχω καλά, πολύ καλά φυλαγμένο.
Είναι αρκετά άβολο να κάθομαι να εξηγώ ακόμα και στους ελάχιστους φίλους που έχω τι ακριβώς κάνει ένας Χρονοδιαρρήκτης. Για το πώς το κάνει δε, αν πω, είναι ο πλέον σίγουρος τρόπος να δω τους «κυρίους με τα άσπρα» στη πόρτα μου.
Οπότε, προτιμώ να ακολουθήσω το δρόμ
Ναι σωστά διαβάζεις, συναδέλφου, γιατί αυτό ακριβώς ήταν ο Μπάρτλμπυ.
Χρονοδιαρρήκτης.
Χρονοδιαρρήκτης που στην έσχατη γι' αυτόν διάρρηξη φάνηκε μάλλον απρόσεκτος και κουβάλησε μαζί του “κάτι”.
Τι είναι όμως ένας Χρονοδιαρρήκτης; Το γνωρίζουν ελάχιστοι, κι αυτοί είναι φυσικά οι άλλοι Χρονοδιαρρήκτες και μόνο.
Κανείς δεν γνωρίζει ακριβώς τί είναι ένας Χρονοδιαρρήκτης, με τί πραγματικά ασχολείται και γιατί. Είναι η ανθρώπινη φύση έτσι φτιαγμένη, ώστε να την ελκύει η αμυδρή πιθανότητα ύπαρξης του παράδοξου και ταυτόχρονα να το αποστρέφεται στις σπάνιες φορές που το ίδιο το παράδοξο θα την αγγίξει.
Ίσως είναι προτιμότερο αυτό για την εύθραυστη λογική με την οποία είναι τόσο στοιχειωδώς δομημένο το ανθρώπινο μυαλό από την απαρχή της ιστορίας. Ή αυτό που θεωρεί απαρχή στον γραμμικό Χρόνο.
Βολεύει.
Έτσι, ό,τι πω και περιγράψω από εδώ και πέρα σχετικά με το Χάρισμα μας, την Τέχνη μας και τα Εργαλεία της αν προτιμάτε, θα το κάνω με συμβολικό ή σχεδόν συμβολικό τρόπο, ώστε να παραμείνουν τα ευαίσθητα και πολύτιμα Μυστικά προστατευμένα από κάθε τυχόν επιβουλή. Συγχωρέστε με γι’ αυτό, είναι όμως ζωτικά αναγκαίο. Είμαστε Πλάσματα Πολύπλοκα, Ευάλωτα αλλά και Πανίσχυρα με τον Τρόπο μας.
Πλάσματα σαν κι εμάς, που λίγο διαφέρουμε από τους υπόλοιπους, κινούνται κάτω από τη προστασία του σκοταδιού και το μόνο φως που χρειάζονται είναι το σεληνόφωτο. Μια Χρονοδιάρρηξη είναι πολύ επικίνδυνη και αβέβαιη στην έκβασή της υπόθεση. Μπορεί να κρατήσει όσο ένα ανοιγοκλείσιμο του ματιού, ή 10 χρόνια ή για πάντα. Έτσι οι περισσότεροι από μας -κι εγώ ανάμεσά τους- προτιμούμε αναγκαστικά το μονήρη βίο. Δεν είναι σωστό να μπλέκουμε στις δραστηριότητές μας οικογένειες και φίλους που πιθανόν να μη μας ξαναδούν ή να μας δουν αλλαγμένους με φρικτό κι αμετάκλητο τρόπο. Το χειρότερο είναι αν κάποιος άτυχος από μας, κουβαλήσει «κάτι» μαζί του στην επιστροφή, έναν εφιάλτη ας πούμε.
Έχω καιρό να κάνω χρονοδιάρρηξη, φυλάγομαι μετά την τελευταία, εκείνη που παραλίγο να μου τσακίσει το πόδι ένα από τα Σκυλιά του Χρόνου. Το αναθεματισμένο μου άφησε παντοτινό σημάδι που στο ανθρώπινο σώμα δε καλοφαίνεται παρά μόνο στο σεληνόφωτο, αλλά στο γατίσιο μου, φαίνεται μια φριχτή ροζ ουλή στο πίσω μου δεξί πόδι, γυμνή από το πλούσιο κι ωραίο μου τρίχωμα. Ας είναι το παλιόσκυλο καταραμένο να το τρώνε τα τσιμπούρια της αιωνιότητας.
Τέλος πάντων… τι έλεγα;… Α ναι για τις Χρονοδιαρρήξεις και πόσο πολύ μου λείπουνε.
Κανένας Χρονοδιαρρήκτης που σέβεται τον εαυτό του δε μένει πολύ εκτός των χρονοδιαρρήξεων. Είναι άγραφος νόμος, αλκοολίκι κι αρρώστια κάθε σοβαρού Χρονοδιαρρήκτη, έτσι όπως καλή ώρα το τελευταίο καιρό, που νιώθω το γνώριμο γαργάλημα στα μουστάκια μου κάθε που βρίσκομαι κοντά σε μια Πόρτα από τις καλά κρυμμένες για τους πολλούς.
Οι Πόρτες έχουν ένα δικό τους «μαγνήτη» , άλλες πολύ δυνατό, άλλες ανεπαίσθητο, σίγουρα όμως ακαταμάχητο για μας. Θέλει προσπάθεια και πονηριά για να μη παρασυρθούμε, να μην αφεθούμε στη ζοφερά γλυκιά εναλλαγή των σκοτεινών χρωμάτων.
Έτσι και αφεθεί όποιος απρόσεκτος πλησιάσει πολύ, χωρίς να έχει σκοπό να διαβεί μια Πόρτα, είναι αμφίβολη η τύχη του, βέβαιη η ατυχία του. Μπορεί να εξαφανιστεί σε μια στιγμή και να ξαναφανεί την επόμενη εκεί στο ίδιο σημείο ή κάπου αλλού, ή μπορεί να μη τον ξαναδεί αυτός ο κόσμος ποτέ.
Μπορεί να μείνει στη θέση του πτώμα ζωντανό, χωρίς συναίσθηση των εδώ πραγμάτων, κάτι σαν χάσιμο στιγμιαίο ή παντοτινό.
Ποτέ δε ξέρεις την επίδραση μιας Πόρτας σε ένα Χρονοδιαρρήκτη, εξαρτάται από την Πόρτα, τον ίδιο και τη στιγμή.
Μανόλης Κωνσταντάκης
0 Σχόλια