Μία από τις πιο αυθεντικές και αληθινά συγκινητικές θυσίες που μπορεί να κάνει ένας άντρας για τη γυναίκα που αγαπάει, είναι να της προσφέρει την πέτσα από το ξεροψημένο του κοτόπουλο. Εφόσον βέβαια την λατρεύει και ο ίδιος.
Η ξεροψημένη πέτσα ενός κοτόπουλου είναι ένα έμπιστο θερμόμετρο της αγάπης.

«Λάκη γιατί δεν τρώς την πέτσα;»
«Την τρώω ρε! Και μάλιστα με τρέλα, γι' αυτό την αφήνω για το τέλος»
«Α, κρίμα» απαντάει η Σούλα απογοητευμένη

Ή

«Τόλη δεν την τρώς την πέτσα σου» - λέει η Πόπη και την έχει χώσει στο στόμα της πριν ο Τόλης προλάβει να εκφωνήσει: «Την τρώω!».

Πολλοί κύριοι που κάνουν τη «θυσία της πέτσας», την κάνουν τελείως άνοστα και ανόρεχτα, περιμένοντας μέσα τους την ισόβια ευγνωμοσύνη και την πίστη της γυναίκας τους.
Όμως δεν είναι έτσι.
Εμείς οι κυρίες δεχόμαστε με ευχαρίστηση τη θυσία μεν, έχουμε την σωστή ιδέα δέ, πως, αυτές οι θυσίες ανταμείβονται επαρκώς από το συναίσθημα μιας ανώτερης αξίας που πηγάζει από το εσωτερικό του εαυτού μας.
Δηλαδή δεν τις πληρώνουμε πάνω από την τιμή τους.

Άνα Ζουμάνη