Έστειλε το μήνυμα βιαστικά, και σηκώθηκε κλείνοντας πίσω την αλληλογραφία.
Έπρεπε να τρέξει στο γραφείο.
Το ίδιο βράδυ όταν γύρισε, το πρώτο πράγμα που έκανε πάντα μ’ έναν παιδικό αυτοματισμό, ήταν να κοιτάξει τον υπολογιστή. Αμέσως βρήκε την απάντηση στο πρωινό μήνυμα..
«Λάουρα,
Διάβασα πολύ προσεκτικά το μήνυμά σου και ήθελα να σ’ ευχαριστήσω για την τεράστια κολακεία προς το πρόσωπό μου.
Πρέπει ωστόσο να σου πω πως υπάρχει κάτι που δεν καταλαβαίνω… ξέρεις έτσι καθώς το διάβαζα είχα την αίσθηση πως κάτι έχει αλλάξει σε σένα. Μπορεί να μην ενδιαφέρεσαι για την δουλειά, ίσως να έχεις ξεμείνει από την ενέργεια που θα χρειαζόταν αυτό το σχέδιο, ή ίσως πάρα πολύ απλά να μην επιθυμείς πια να κάνεις αυτή τη δουλειά μαζί μου…
Καταλαβαίνω επίσης ότι ίσως να μην έχεις πολύ χρόνο, όμως δηλώνω απερίφραστα πως τούτη τη δουλειά είναι εντελώς αδύνατον να την συνεχίσω μόνος μου. Οι ικανότητές μου δεν επαρκούν.
Θα δεχτώ τις κολακείες και τις φιλοφρονήσεις αλλά δεν γίνεται να προχωρήσει αυτή η δουλειά χωρίς εσένα. Ακόμη δηλαδή κι αν το ήθελα θα δυσκολευόμουν πολύ πραγματικά χωρίς τη δική σου παρουσία, που εκτιμώ και χρειάζομαι.
Δεν σε πιέζω απλά παραιτούμαι από το να συνεχίσω την προσπάθεια. Η φαντασία μου με είχε πείσει πως αυτή τη δουλειά θα την κάναμε μαζί και περίμενα τις απόψεις και τις ιδέες σου. Παραιτούμαι απ’ το να συνεχίσω σε αυτό το σχέδιο που κάποτε ονειρευτήκαμε μαζί.
Μην αφήσεις τίποτα να σε ταράξει. Θα γίνει ή δεν θα γίνει όταν έρθει η ώρα.
Φιλιά,
Φράνκυ»
Όλα φάνηκαν να καταρρέουν.
Η φράση ήταν πραγματικά ανησυχητική κι έμοιαζε να βάζει τέλος στο παιχνίδι:
«ξέρεις έτσι καθώς το διάβαζα είχα την αίσθηση πως κάτι έχει αλλάξει σε σένα».
Αυτή ήταν η απάντηση..

Έπρεπε τώρα κι η Λάουρα να απαντήσει, να πει τη γνώμη της. Αυτό ήταν που ζητούσε κι ο Φράνκυ.
Έφτιαξε έναν καφέ και κάθισε μπροστά στο πληκτρολόγιο.
Άρχισε να γράφει την απάντηση στο μήνυμα.
«Φράνκυ,
Είχα αισθανθεί κι εγώ πως κάτι έχει αλλάξει σε σένα.
Αλλά αντίθετα από σένα, εγώ θα έλεγα πως αυτό δεν θα μπορούσε να αλλάξει το σχέδιό μας. Εξ’ ‘άλλου εμείς δεν λέγαμε πως οι προβλέψιμες συμπεριφορές σκιάζουν το μέλλον μιας σχέσης?
Δεν λέμε πάντα πως οι μικροαλλαγές στον Άλλον μας βοηθάνε να μην επαναλαμβανόμαστε, και μπορούν να κάνουν κάθε «συνάντηση» υπέροχη?
Αυτό το απρόβλεπτο δεν είναι που κάνει μια σχέση μαγική? Ναι μαγική. Μαγική..!!!
Μαγεία δεν υπάρχει κάθε φορά που μια φαντασίωση μετατρέπεται (και με την δική μας βοήθεια βέβαια), σε απτή πραγματικότητα?
Σκέφτομαι πως θα συμφωνήσεις πως μας συμβαίνει ότι και σε κάθε ζευγάρι : χρειαζόμαστε λίγη μαγεία ναι και θα την έχουμε μόνο αν είμαστε ικανοί να νιώσουμε την έκπληξη που σήμερα βρισκόμαστε σε ένα τελείως διαφορετικό σημείο από εκείνο που συνηθίζαμε να βρισκόμαστε μέχρι χθες. Μια έκπληξη χωρίς φόβο, έκπληξη χωρίς παράλυση, μια έκπληξη που θα ξυπνήσει μάλλον την φρεσκάδα της περιέργειας παρά την ανασφάλεια του αγνώστου.
Και σίγουρα θα συμφωνήσεις πως μόνο αν αποδεχτούμε την «πραγματικότητα» όπως είναι, θα είμαστε ικανοί να την αλλάξουμε.
Θα ζωντανέψουμε τη φαντασίωσή μας και θα μπορέσουμε να απολαύσουμε αυτό το όνειρο που μπορεί να είναι, ένα ταξίδι, μια σχέση, μια οικογένεια ή η συγγραφή ενός βιβλίου.. ή επιτέλους να προχωρήσουμε τη δουλειά που ονειρευτήκαμε μαζί.
Τέλος πάντων μάλλον σε κούρασα.. όπως έλεγε κι ο Αμβρόσιος Μπιρς : «Αν θέλεις τα όνειρά σου να γίνουν πραγματικότητα, ξύπνα».
Πολλά φιλιά
Λάουρα»
Από την απάντηση του Φράνκυ θα εξαρτιόταν αν η Λάουρα θα γευόταν τη χαρά πως είχε καταφέρει κι εκείνη να κάνει μια φαντασίωση πραγματικότητα : την φαντασίωση πως ο Φράνκυ θα συνέχιζε τη δουλειά μαζί της…!

Γιώργος Χρηστάκης