Πραξικόπημα χωρίς στρατό ή άλλους πραξικοπηματίες. Είναι δυνατόν;
Είναι! Το βιώνουμε αυτήν την στιγμή, με την ιατρική ως το ιδανικό εργαλείο.
Οι πραξικοπηματίες δεν έρχονται πλέον με παραλλαγή για καμουφλάζ, αλλά με λευκές ποδιές.
Οι άρρωστοι ή οι άνθρωποι που στιγματιζονται ως άρρωστοι δεν επιμένουν πλέον στην αρχή της ισότητας. Αισθάνονται κατώτεροι και αναζητούν προστασία. Συνεπώς, πληρούνται όλες οι προϋποθέσεις της υποταγής, χωρίς να απαιτείται βία.
Μια σύντομη ματιά στην ιστορία της ιατρικής, θα δείξει ότι γιατρός και ασθενής σπάνια στέκονταν στο ίδιο ύψος. Ανεξάρτητα από το αν οι μέθοδοι θεραπείας ήταν αποτελεσματικές. Η γραμμή μεταξύ νοσοκομείου και στρατοπέδου ήταν ανέκαθεν θολή.
Οι γιατροί -με λίγες εξαιρέσεις- πάντα ζητούσαν την υποταγή των πελατών τους. Τα δόγματα αόρατων αιτιών ασθένειας προσέφεραν πάντα ευκαιρίες να ενθρονίζουν γυμνούς βασιλιάδες.
Πριν από 400 και πάνω χρόνια ο Γάλλος φιλόσοφος Montaigne είπε ότι οι γιατροί ήταν πρόθυμοι ακόμη και να βλάψουν την υγεία των ασθενών τους για να μην αμφισβητηθεί η εξουσία τους.
Ιδανικές προϋποθέσεις για τη χρήση γιατρών ως εργαλεία αυταρχικών κυβερνήσεων.
Τεράστια η διαφορά «ύψους» μεταξύ γιατρών και πελατών.
Υπήρξαν κάποιες εποχές -δυστυχώς σύντομες- όπου οι γιατροί αντιμετώπιζαν αυστηρές τιμωρίες, ακόμη και τον θάνατο εάν έβλαπταν σοβαρά έναν ασθενή.
Στη Ευρώπη, από το τέλος του Μεσαίωνα και μετά, τιμωρίες και απώλειες δεν γνωρίζουν οι γιατροί. Ιατρικές επιτροπές αποφασίζουν για τα παράπονα των ασθενών.
Κριτικά πνεύματα έχουν επανειλημμένα κατακρίνει το προνόμιο των γιατρών να σκοτώνουν ατιμώρητα.
Με την ίδρυση κλινικών μετά τα τέλη του 18ου αιώνα, η νομική κυριαρχία των ασθενών, ως πελάτη, τέλειωσε τελείως. Οι ασθενείς όχι μόνο έπρεπε να εγκαταλείψουν τον ιδιωτικό τους χώρο, συχνά δεν μπορούσαν να διεκδικήσουν ούτε το δικό τους κρεβάτι. Η ανεξαρτησία τους υπέστη ανεπανόρθωτη ζημιά.
Οι φύλακες των κλινικών έκαναν περιπολίες κι αν οι πελάτες δεν "συνεργάζονταν", όχι μόνο τους απέλυαν, αλλά μπορούσαν να χάσουν και τη δουλειά τους και τις κοινωνικές παροχές τους. Το μόνο που απέμενε ήταν το δικαίωμα να απολυθούν με δική τους ευθύνη. Ωστόσο, μόνο εάν δεν υπήρχαν κανόνες ελέγχου λοιμώξεων.
Οι ασθενείς μειώθηκαν στο μέγεθος της διάγνωσης και στο μέγεθος της μελέτης. Έπρεπε να είναι διαθέσιμοι ανά πάσα στιγμή για όλα τα διατάγματα και όλα τα εμπλεκόμενα άτομα.
Με την αποπροσωποποίηση του πελάτη και την ίδρυση των νοσοκομείων, η συχνότητα των επεμβάσεων αυξήθηκε κατακόρυφα. Οι άρρωστοι εκφυλίστηκαν, έγιναν εμπόρευμα. Έκτοτε, η απώλεια της ελευθερίας επιλογής κόστισε την υγεία και την ζωή πολλών ανθρώπων.
Πολύ πριν τον Κορωνοϊό οι γιατροί χρησιμοποιούσαν μη πιστοποιημένα τεστ για να λαμβάνουν αποφάσεις σχετικά με την ασθένεια και την υγεία των ανθρώπων, με όλες τις κοινωνικές συνέπειές που φέρνει αυτό. Το παλαιότερο πιστοποιητικό λέπρας χρονολογείται στο 1357. Τρεις γιατροί εξέταζαν τον ύποπτο από την κορυφή ως τα νύχια, αξιολογούσαν εξανθήματα και ούρα.
Άλοιφαν με ακατέργαστο λάδι τα εξανθήματα αίματος κι αν μετά από μια ώρα έμοιαζαν σαν μαγειρεμένα, η διάγνωση θεωρούνταν επιβεβαιωμένη. Το αποτέλεσμα ήταν ο κοινωνικός θάνατος με την απώλεια όλης της περιουσίας και την εγκατάλειψη της κοινότητας.
Κυνικά, οι "διαγνώσεις" μπορούσαν να επιβεβαιωθούν αργότερα, αφού μια ψευδώς βεβαιωμένη λέπρα οδηγούσε τον ύποπτο στα στρατόπεδα των λεπρών.
Αυτή ήταν η είσοδος των γιατρών στον ατυχή ρόλο των εμπειρογνωμόνων, γεγονός που στη διάρκεια των αιώνων, σταδιακά, τους μετέτρεψε σε πράκτορες των ισχυρών.
Τον Νοέμβριο του 1766, η αυτοκράτειρα της Αυστρίας, Μαρία Τερέζα, εξέδωσε διάταγμα που υποχρέωνε τους γιατρούς της αυλής να πιστοποιούν την καταλληλότητα των κατηγορουμένων για βασανιστήρια. Ήταν γιατροί που - συχνά λανθασμένα - στιγμάτισαν ανθρώπους με φυματίωση, ασκούσαν ευθανασία και αναγκαστική στείρωση στην υπηρεσία των φασιστικών καθεστώτων ή κλείδωναν τους ανθρώπους στα φρενικομεία λόγω φερόμενης παραφροσύνης.
Το 2020, οι γιατροί δεν βρήκαν τίποτα κακό στο να προσποιούνται με ακατάλληλα τεστ, με αμφισβητήσιμες διαγνώσεις και αμφισβητήσιμα εμβόλια. Μάζες υγιών ανθρώπων στάλθηκαν σε καραντίνα. Σε όλες τις περιπτώσεις, οι γιατροί γνώριζαν τα υψηλά ποσοστά σφαλμάτων στις βεβαιώσεις τους, δεν μπορεί.
Η πανδημία αυτή έφερε πίσω στην ιατρική το ενοχικό στίγμα της ασθένειας, το οποίο είχε εξαφανιστεί τον 20ό αιώνα, όταν μειώθηκε η επιρροή των εκκλησιών.
Ένα εν δυνάμει άρρωστο άτομο δεν είναι πλέον ένα άτομο με ανάγκη, αλλά κίνδυνος για τους άλλους ανθρώπους. Αναγνωρίσιμο από το γεγονός ότι οι δυνητικά μολυσμένοι άνθρωποι εντοπίζονται με δαπανηρά και χρονοβόρα μέτρα, συμπεριλαμβανομένης της ανάκλησης όλων των συνταγματικών δικαιωμάτων. Περιλαμβάνεται και η φυλάκιση.
Όλα αυτά πρέπει να αντιμετωπίζονται με μέγιστο σκεπτικισμό.
Όταν τα μέτρα γίνονται υποχρεωτικά, οι άνθρωποι μεταλλάσσονται σε σκλάβους. Ο πολίτης ως πιθανός φορέας έχει χάσει τα δικαιώματά του.
Δεν ήταν τυχαίο ότι οι Γάλλοι επαναστάτες έκλεισαν όλα τα νοσοκομεία μετά το 1789. Γεγονός που κράτησε μόνο για μικρό χρονικό διάστημα. Η ελευθερία, η ισότητα και η αδελφότητα εξαφανίστηκαν πολύ γρήγορα και το επαναστατικό καθεστώς τρόμου ανέβηκε στη σκηνή. Στη συνέχεια άνοιξαν οι κλινικές μόνο για τους ανάπηρους πολέμου.
Οι μεγάλες κλινικές με απωθητική αρχιτεκτονική που κτίστηκαν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο θα έπρεπε να ήταν μια προειδοποίηση.
Οι μεγάλες κλινικές τεκμηριώνουν τη δύναμη του ιατροβιομηχανικού συγκροτήματος.
Οι τεράστιες σε μέγεθος απαγορευτικές προσόψεις, που αφήνουν τους περαστικούς στο σκοτάδι όσον αφορά την πρόσβαση, δημιουργούν ένα μείγμα δυσφορίας και αισθήματος κατωτερότητας.
Σε αυτά τα κτίρια ο άνθρωπος βρίσκεται στο έλεος μιας μοίρας που καθορίζουν οι άλλοι.
Σε τέτοιες δομές, στο επίκεντρο είναι η τεχνολογία, η χημεία και ο έλεγχος.
Σε καμία περίπτωση ο άνθρωπος και ο φόβος του.
Κι αν χρειαστεί, θα κλειδωθεί.
Ιδανικές προϋποθέσεις για αυταρχικές εξουσίες που δεκαετίες τώρα, βλέπουμε να έρχονται.

Πέτρος Ζουμάνης