Στην τελική μπορείς να ζεις και χωρίς τα τσιγάρα σου. Όμως κάπως, κάποτε, αυτά θα εκδικηθούν.
Στην τελική μπορείς να ζήσεις χωρίς το ουίσκυ σου, όμως κάπως, κάποτε, αυτό θα εκδικηθεί.
Ποτέ δεν θα μάθεις, πότε, πώς και προπαντός, γιατί.
Μπορείς, φυσικά, να καταστείλεις τις τρέχουσες ανάγκες των νεύρων σου, εύκολα ή δύσκολα, αναλόγως, όμως τις συνέπειες της καταστολής δεν μπορείς να τις προβλέψεις.
Στην εσωτερική μας δαιμόνια μηχανή είναι όλα προμελετημένα και δεν έχουμε ιδέα τι και γιατί μας ώθησε στον εθισμό.
Για να λειτουργεί σωστά, ή απλώς για να λειτουργεί η πολύπλοκή μας μηχανή, χρειάζεται το «καύσιμό» της.
Μπορούμε μόνο να ελπίζουμε ότι το δικό μας καύσιμό θα είναι τουλάχιστον κάτι φυσικό, όπως πχ τα τσιγάρα, το ουίσκυ, το γαλακτομπούρεκο και όχι όπως στον χαρτοπαίχτη το «ρίσκο», στον «Δον Χουάν» η εμμονή της κατάκτησης, στον φαφλατά η ανεξέλεγκτη περιαυτολογία, στον ματαιόδοξο  ―τον πιο ήλίθιο επί της γης―  να αποκτά ό,τι οι άλλοι έχουν και δεν έχουν.
Μπορείς όντως στην τελική να ζεις χωρίς το καύσιμό σου, όμως να είσαι σε επιφυλακή όσον αφορά το νευρικό σου σύστημα. Υπάρχουν άπειροι δρόμοι για να τους πάρεις λάθος.

Άνα Ζουμάνη