Υπάρχουν γυναίκες που δεν το αντέχουν να τους φέρονται οι άντρες καλά. Και έχουν δίκιο. Προφανώς θεωρούν πως όποιος τις αγαπάει είναι ηλίθιος. Γνωρίζουν την μη-αξία τους, συνεπώς εξάπτονται όταν κάποιος τις αξιολογεί θετικά και μεταμορφώνονται σε μέγαιρες.

Οι γυναίκες αυτές προτιμούν εκείνους που τις απαξιώνουν και τις εξεφτελίζουν.
Φοβούνται πως θα απογοητεύσουν τον άντρα που τις αγαπά με απέραντη τρυφερότητα: «Πώς είναι δυνατόν να με μεταχειρίζεται καλά, ο ανόητος, εμένα την άχρηστη;»

Αυτό είναι το υπόβαθρο των διαθέσεών τους. Αυτό παίζει στο ασυνείδητο.
Στην επιφάνεια όμως είναι απλώς ηλίθιες.
Όλη τους η απύθμενη ηλιθιότητα πάει και πέφτει πάνω στον δυνατό, που μια φορά στην ζωή του έγινε αδύναμος. Σαν τον γάϊδαρο του μύθου που κλωτσά το άρρωστο λιοντάρι (μάλλον γαϊδούρα ήταν).

«Δεν πρέπει να μας κακομαθαίνουν έτσι» μου είπε μια γνωστή τις προάλλες, «δεν ξέρουν τι κατσίκες μπορούμε να γίνουμε;»
«Όχι», της είπα, «προφανώς δεν το ξέρουν. Σαν τον ζητιάνο που του δίνεις ένα εικοσάρικο και σε αντιμετωπίζει με αναίδεια παρ' όλα αυτά. Υπάρχουν και τέτοιες»
«Εμείς δεν είμαστε ζητιάνες, Άνα!»
«Είμαστε, είμαστε..»

Άνα Ζουμάνη