Στο σχολείο μας έλεγαν ότι τα μαθηματικά θα μας χρειαστούν στην μετέπειτα ζωή μας. Τότε δεν μπορούσα να καταλάβω τί ρόλο θα παίξει το Πυθαγόρειο θεώρημα ή η άλγεβρα στο μέλλον μου.
Τώρα που πέρασαν τα χρόνια διαπίστωσα ότι αν μη τί άλλο η αριθμητική είναι το άλφα και το ωμέγα στην ζωή. 
Ξεκινάς την ζωή με την πρόσθεση και τον πολλαπλασιασμό. Τα πρώτα είκοσι με τριάντα χρόνια, εξαρτάται από το περιβάλλον που μεγαλώνεις, τις προσλαμβάνουσες που έχεις, τον χαρακτήρα σου και πολλούς άλλους παράγοντες, συνεχώς προσθέτεις. 
Εμπειρίες, γνώσεις, ανθρώπους,συναισθήματα, ιδέες, εντυπώσεις κτλ κτλ. Επίσης πολλαπλασιάζεις με απίστευτη ταχύτητα όλα τα παραπάνω κι ακόμη περισσότερα. 
Κάποια στιγμή έρχεται η ώρα της διαίρεσης. Διαίρεση ίσον ωριμότητα, επιλογές, μοίρασμα, δόσιμο και πάντα υπάρχει και υπόλοιπο, να πάρεις, να δώσεις, να αφήσεις, να κρατήσεις. Ευτυχώς που υπάρχει το πηλίκο για να μην χάσεις τον λογαριασμό, ευτυχώς που υπάρχει το υπόλοιπο και έχεις ψυχικά αποθέματα να πας παρακάτω. 
Και έρχεται η ώρα της αφαίρεσης. Αυτή είναι και η πιο δύσκολη φάση της ζωής και σε κάποιες περιπτώσεις η πιο  ουσιαστική και αναγκαία.
 Εξαρτάται από τί επιλέγεις εσύ  να αφαιρεθεί από την ζωή σου ή από τί επιλέγει η ζωή για σένα χωρίς εσένα. Αφαιρούνται προσχήματα, απωθημένα, κόμπλεξ, εξαρτήσεις, βάρη κτλ κτλ. Αυτό είναι το θετικό κομμάτι της αφαίρεσης. Το αρνητικό είναι ότι έρχεται η ζωή και αφαιρεί ανθρώπους, όνειρα, προσδοκίες, ελπίδες και σε προσγειώνει απότομα στην πραγματικότητα και στην σκληρή μάχη με την καθημερινότητα και τα προβλήματα. 

Δεν ξέρω αν θα φτάσω στην άλγεβρα ποτέ, γιατί η αφαίρεση με κούρασε, με πλήγωσε, με ταλαιπώρησε. Όμως την εκτιμώ περισσότερο από τις άλλες πράξεις γιατί με βοήθησε να πετάξω ότι σκάρτο υπήρξε στην ζωή μου, οτιδήποτε ψεύτικο, ουτοπικό, απαράδεκτο. Μπορεί να έγινα πιο κυνική, πιο σκληρή, όμως έμαθα να στηρίζομαι στα πόδια μου. Να μην περιμένω τίποτα από τους άλλους, να παίρνω κουράγιο από εμένα και μόνο από λίγους και εκλεκτούς. 
Να λοιπόν που τα μαθηματικά κάπου χρειάστηκαν! 

Α.Π