Στον αρχαίο κόσμο οι άνθρωποι τοποθετούσαν βαριές πέτρες πάνω στους τάφους των νεκρών τους, ή τους έκαιγαν, ώστε να μην περιφέρονται οι ψυχές τους και ενοχλούν τους ζωντανούς. Ένιωθαν την ψυχή και το σώμα σε αδιάσπαστη σχέση μεταξύ τους.Όταν το έμαθα σκέφτηκα ότι οι άνθρωποι τότε ήταν πρωτόγονοι, ανημέρωτοι, και δεισιδαίμονες. Αμόρφωτοι τέλος πάντως.
Όμως δεν είναι έτσι. Ίσα ίσα που συμβαίνει το αντίθετο.
Διότι οι νεκροί βρίσκονται στην άκρη της αντίληψής μας και με την πυκνότητα και την φωτεινότητα μιας ομίχλης διεκδικούν κι αυτοί το δικαίωμά τους στην ζωή. Και μάλιστα με επιμονή.
Όπως ακριβώς και οι ζωντανοί.

Άνα Ζουμάνη-Εφημεροπτέρα