95% των ζωτικών μας ενεργειών ληστεύονται από την αναίδεια και την απροσεξία των συνανθρώπων μας. Οι λάθος λέξεις -η κάθε μια από αυτές- καταστρέφουν το ευαίσθητο νευρικό μας σύστημα.
Να μη κρατάς υγιείς αποστάσεις από τους κόσμους των άλλων, τους οποίους ούτως ή άλλως δεν καταλαβαίνεις τελικά, σκοτώνει τα νεύρα.
Να μην αντιμετωπίζεις τον ακατανόητο κόσμο του άλλου με συστολή και επιφύλαξη είναι δειλία χωρίς πάτο. Είναι σαν να λές σε κάποιον που υποφέρει ανείπωτα από ημικρανία, ότι η ασθένειά του είναι φανταστική.
Αριστοκρατικό είναι να πιστεύεις —να αμφιβάλεις να ειρωνεύεσαι, είναι πλεμπαγικό.
Η πίστη μεγαλώνει τους ορίζοντες, για να δεχτούν και να φιλοξενήσουν και τους ορίζοντες των άλλων. Ο σκεπτικισμός και η καχυποψία σε κρατούν φυλακισμένο στα δικά σου, στενά όρια.
Να μη βλάπτεις κανέναν, αν δεν είναι απολύτως απαραίτητο, είναι το φυσικό αποτέλεσμα της πνευματικής κουλτούρας.
Αν σε ψάξω για να αναζωογονηθώ, ακόμη και να λυτρωθώ με την παρέα σου, ναι, να σε ψάξω όπως ο αμαρτωλός τον εξομολογητή του, καλώς...
Αλλά ο συνάνθρωπος είναι ο Lago, ο Μεφιστοφελής, καταραμένος κι αυτός, καταδικασμένος στην αιώνια εσωτερική ανησυχία, που τον πιέζει να προκαλεί και στον δικό μας κόσμο κακιές ταραχές, ώστε να μη μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι.
Δεν θέλει την εξέλιξή μας, θέλει να μας κατεβάσει στο δικό του εφικτό επίπεδο.
Μόνο ο δημιουργός ονειρεύεται μελλοντικές εξελίξεις και μάλιστα με πιστή καρδιά (παλαιομοδίτικο και γραφικό σου φαίνεται; αντιποιητικό; σκοτιστήκαμε!) και όσοι «συνωμοτούν» μαζί του, σιωπηλά, συνεσταλμένα, κουβαλούν κι αυτοί στην καρδιά τους τα ιδανικά φύτρα.
Ο συν-άνθρωπος είναι ο αντι-άνθρωπος. 
Αν ήταν ικανοποιημένος πληράξιος, τότε θα ευχόταν την ειρήνη.
Ως ανικατοποίητος μισάξιος εύχεται ανειρήνη εν ανθρώποις.

Άνα Ζουμάνη