ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ.

Παραφράζοντας τον τίτλο του βιβλίου του συγγραφέα Αντ. Σαμαράκη,σκέφτομαι όλους εκείνους τους ηλικιωμένους που ζούνε με την ελπίδα της επιμήκυνσης του χρόνου και της ποιότητας  ζωής των.

Μπορεί κανένας μας πραγματικά να μπει στην θέση ενός  ηλικιωμένου ανθρώπου, υγιή και σε καλή πνευματική κατάσταση πάντα σε συνάρτηση με την ηλικία του,που έχει να δει τα εγγόνια και τα παιδιά του σχεδόν ένα χρόνο; 

Έναν υπερπολύτιμο χρόνο, γιατί απλά δεν του περισσεύουν τα χρόνια για να σκεφτεί πως δεν έγινε και τίποτα έχει όλη την ζωή μπροστά του να αποκατασταθεί αυτός ο χρόνος που χάθηκε. 

Τα μέσα τον πληροφορούν καθημερινά ότι πλησιάζει η μέρα που θα αλλάξει η ζωή του. Θα έρθει ξανά η κανονικότητα μιας απλής καθημερινότητας, μία βόλτα στο καφενείο κι ένα κυριακάτικο τραπέζι με τα παιδιά και τα εγγόνια του γύρω από αυτό. 

Η λύση βρέθηκε. Υπάρχει εμβόλιο. Θα κλείσει ένα ραντεβού και θα θωρακίσει τον οργανισμό του απέναντι στον ιό και θα αποκτήσει επιτέλους την πολυπόθητη ανοσία για να ζήσει τα τελευταία του χρόνια όπως τα φαντάστηκε. 

Κι εσύ το παιδί του,το εγγόνι του, το ανήψι του,ο πιο κοντινός του άνθρωπος τέλος πάντων, φοβάσαι. 

Φοβάσαι γιατί κανένας δεν σε έχει πείσει ότι είναι  ασφαλές αυτό το εμβόλιο. 

Ναι, κανένα φάρμακο δεν είναι ασφαλές και όλα έχουν παρενέργειες, αλλά και πάλι όσο άσχετος να είσαι με τα ιατρικά θέματα, κανένα φάρμακο δεν βγήκε τόσο γρήγορα στην αγορά χωρίς να έχει ελεγχθεί ενδελεχώς ίσως και για πολλά χρόνια κάποιες φορές, καθώς επίσης δεν γνωρίζω αν έχει ξανασυμβεί μέχρι σήμερα να έχει την αποκλειστική ευθύνη ο εμβολιαζόμενος, ο οποίος μάλιστα με πολλούς και διάφορους τρόπους από ότι προκύπτει θα <<υποχρεωθεί >> να πάρει την απόφαση του εμβολιασμού με διάφορες προφάσεις, όπως ένα ταξίδι στο εξωτερικό ή για καθαρά επαγγελματικούς λόγους. 

Φοβάσαι να ρισκάρει ο άνθρωπός σου για μία σωτηρία ή μία θυσία, αν το θέσουμε και αυτό σαν παράμετρο, ώστε να τελειώσει κάποτε ο φόβος, ο εγκλεισμός, η απομόνωση, η μοναξιά. 

Βλέπεις την ελπίδα στα μάτια του να σε ρωτάει αν ήρθε η σειρά του να εμβολιαστεί, λόγω ηλικίας, και δεν ξέρεις τί να κάνεις. Είναι σαν να προσπαθείς να απομακρύνεις ένα παιδί από ένα μαγαζί γεμάτο καραμέλες.

Και στην τελική τί ζητά να πιάσει το νήμα της ζωής του από εκεί που του το έκοψαν. 

Κι αν αντί για ένα ακόμη στατιστικό στοιχείο στον ατέλειωτο κατάλογο των νεκρών από τον ιό γίνει ένα ακόμη στατιστικό στοιχείο θανάτου από τις παρενέργειες;

Αν δεν νοσήσει ποτέ από τον ιό και νοσήσει από το εμβόλιο; Τότε πώς θα ζήσεις με αυτό το βάρος σε ολόκληρη την ζωή σου;

Α.Π