Μα γιατί μετατρέπονται σε τραγελαφικές συνήθειες όλα εκείνα τα υπέροχα πράγματα, που συλλαμβάνει και ποιεί ο ανθρώπινος νους;
Επειδή  ο παράδεισος και η κόλαση είναι εδώ και πουθενά αλλού.

Κανείς που αγαπάει την γαλήνια ανάσα της φύσης, το δάσος... τη θάλασσα... το βράδυ... το πρωϊνό, γεμάτο δύναμη και μεγαλείο... το ελάφι, αργά το απόγευμα στην άκρη του δάσους... το πεινασμένο κοράκι στα χιονισμένα χωράφια... τους θάμνους... πώς γεννιούνται και πεθαίνουν στα ατέλειωτα μονοπάτια... τις θυελλώδεις συμφωνίες των ποταμών και την διακριτική σιωπή των δέντρων... κανείς τότε δεν τρέχει με το «αυτοκίνητό» του, βάζοντας σε κίνδυνο τους ανθρώπους, τα ζώα και το ίδιο του τον εαυτό.

Τι άλλο -αληθινά πολύτιμο- έχουμε δηλαδή στη ζωή, εκτός από το να απολαμβάνουμε τα μυστήρια της φύσης;
Όλα τα άλλα είναι η αξιολύπητη προσπάθεια, να αποφύγεις με ξέφρενο ρυθμό ...τον χρόνο που περνάει... που δεν έχεις καρδιά για την ομορφιά του κόσμου.
Το μικρό, ασήμαντο, φρενήρες αυτοκίνητό σου....

Οδήγα, ευλογημένε, με την ταχύτητα ενός ποδηλατιστή, ενός αλόγου σε «γκαλόπ». Ο πλούτος της φύσης είναι πιο σημαντικός από την ταχύτητα.
Δεν το ήξερες ότι στροβιλίζεσαι ιλιγγιωδώς, ούτως ή άλλως; Τον χρόνο δεν μπορείς να τον νικήσεις έτσι ή αλλιώς.
Οδήγα, όμως πρώτα διάβασε διάβασε Louis Baudry de Saunier - L'Automobile théorique et pratique. (Η τέχνη της οδήγησης»)

Άνα Ζουμάνη