Πίστευε ότι η ύπαρξή του δεν ήταν τυχαία σ' αυτή την ζωή. Δεν μπορεί να ήρθε για να ζήσει κάποια χρόνια και ο θάνατός του να σβήσει οποιοδήποτε ίχνος του περάσματος του σ' αυτόν τον κόσμο. 

Πίστευε ότι θα έκανε κάτι εξαιρετικό, μεγαλειώδες ,κάποια σπουδαία ανακάλυψη που θα έσωζε την ανθρωπότητα. Όπως πιστεύουν όλα τα παιδιά ότι μια μέρα θα γίνουν αστροναύτες, πιλότοι, πυροσβέστες, γιατροί, με την ίδια ακριβώς πεποίθηση ότι θα προσφέρουν  κάτι στην ανθρωπότητα.

Κάποια στιγμή μεγάλωσε...

Κατάλαβε ότι η θέση του στον κόσμο δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα μικρό γρανάζι στην απέραντη γραφειοκρατία του συστήματος. Έπρεπε πρώτα να επιβιώσει ο ίδιος και μετά θα έρθει και η σειρά της ανθρωπότητας. Τα χρόνια περνούσαν και ποτέ μα ποτέ δεν ερχόταν  η κατάλληλη στιγμή να κάνει το μεγάλο άλμα προς την δόξα. Τα έξοδα, οι υποχρεώσεις, η κόπωση, η καθημερινότητα έγιναν βαρίδι στα μεγαλεπήβολα σχέδια της νιότης του. 

Και μετά ήρθε νομοτελειακά η παραίτηση, η προσαρμογή, η «αναγκαστική προσγείωση» στην πραγματικότητα. Δεν θα γινόταν ποτέ τίποτα σημαντικό, δεν θα έπαιζε ποτέ ρόλο στην εξέλιξη της επιστήμης, δεν θα συνέβαλε σε μία καινοτόμα ιδέα για την  καλυτέρευση της ζωής των ανθρώπων. 

Και με όλα αυτά, είχε ξεχάσει το πιο σημαντικό. Να ξεκινήσει πρώτα από τον ίδιο. 

Δεν αντιλήφθηκε έγκαιρα την αξία της ύπαρξής του και της μονάδας. Ήθελε να κάνει κάτι μεγαλειώδες και εντυπωσιακό για πολλούς, αλλά ξέχασε να ξεκινήσει πρώτα από τον ίδιο του τον εαυτό, ή έστω να κάνει κάτι για τους λίγους. Εκείνους που ήταν δίπλα του καθημερινά, στον ίδιο αγώνα με τις ανάγκες τους και τις ιδιαιτερότητές τους.

Τώρα φτάνοντας στο τέλος της ζωής που δεν έζησε κατάλαβε την ματαιοδοξία του και την έλλειψη κατανόησης για τα μικρά, τα απλά, τα λίγα μα τόσο σημαντικά, όσο και η ανακάλυψη της πυρίτιδας.

Α.Π