Δεν γνωρίζω για τις άλλες εποχές. Μόνο ό,τι έχω διαβάσει. Μπορώ να μιλήσω μόνο γι’ αυτή που ζω. Και τη θεωρώ σαχλή. Σαχλότατη, μάλιστα. Η μόνη σοβαρή αντίδραση σε όσα ζω είναι το νευρικό, εντελώς ανεξέλεγκτο γέλιο. Ίσως χρειαστώ εγκλεισμό. Δεν μπορώ να μη βάλω τα γέλια όταν ακούω ανθρώπους να μαλώνουν σοβαρά για την πανδημία, τον ιό, το εμβόλιο, το m-RNA και τα μονοκλωνικά αντισώματα. Ρε μαλάκες, τα ξέραμε κι από χτες αυτά; Πότε προλάβαμε όλοι να γίνουμε ειδικοί; Μας τα έριξαν σαν τροφή σε παμφάγα γουρούνια για να έχουμε να μαλώνουμε. Χωριστήκαμε σε οπαδούς του Τσιόδρα και του Ιωαννίδη, του Σύψα και του Κούβελα. Τους γνωρίζαμε κι από χτες; Βριζόμαστε μεταξύ μας επειδή ο «δικός» τους επιστήμονας τα παίρνει από τις εταιρείες που κατασκευάζουν τα εμβόλια. Ωραία! Και που ξέρουμε ότι ο «δικός» μας επιστήμονας δεν τα παίρνει από τις άλλες εταιρείες που αντί για εμβόλια κατασκευάζουν φάρμακα;

Οπαδισμός. Στα πάντα. Στην πολιτική, στα γεωστρατηγικά, στην οικονομία, στην επιστήμη. Ρε το έχετε καταλάβει ότι μπορούμε να τσακωθούμε στα σοβαρά για το αν στα γεμιστά μπαίνει ή όχι κιμάς; Έχουμε χαζέψει. Η βεβαιότητα πάντα χαζεύει. Ο φανατισμός πάντα χαζεύει. Δεν αμφισβητούμε γενικά. Αμφισβητούμε μόνο τους άλλους, την άλλη άποψη, αλλά βάζουμε το χέρι μας στη φωτιά για τη δική μας θέση. Κι αν αποδειχτεί λανθασμένη, ο εγωισμός δεν μας επιτρέπει να το ομολογήσουμε ούτε καν στον εαυτό μας. Και αυτή η άρνηση παράγει θυμό. Οργή. Υπερασπιζόμαστε το λάθος μας με ακόμη μεγαλύτερο πάθος. Με μανία.

Χάσαμε την απόλαυση να αμφισβητούμε τα πάντα, ακόμη και τον εαυτό μας. Κυρίως τον εαυτό μας. Το μόνο πραγματικό φάρμακο. Η απουσία της τόσης βεβαιότητας. Να επιτρέψουμε την ύπαρξη των κενών, ώστε να μπορεί να χωρέσει η αμφιβολία και μακάρι η αποδοχή της διάψευσής μας. Μόνο αυτό μπορεί να μας θεραπεύσει. Να μιλήσουμε με τον εαυτό μας και να του πούμε «ρε μπαγλαμά, καλά τα λες, αλλά πάντα υπάρχει περίπτωση να τα λέει άλλος καλύτερα».

Ο εγωισμός είναι μια βαριά κουρτίνα. Από αυτές των ξενοδοχείων που είναι γεμάτες σκόνες και βαριές σαν κρεμασμένα χαλιά. Τις κλείνεις και γίνεται σκοτάδι στο δωμάτιο. Εκεί ζούμε. Στο σκοτάδι. Ε ας τις τραβήξουμε τις γαμημένες κουρτίνες επιτέλους. Να δούμε. Και μέσα στο δωμάτιο και έξω από αυτό. Να σταματήσουμε να σκουντουφλάμε στα έπιπλα και να χτυπάμε το μικρό δαχτυλάκι του ποδιού μας. Γαμιόλης πόνος.

Ας τραβήξουμε τις κουρτίνες. Ας τις ξηλώσουμε, στην ανάγκη. Μας ρίχνουν για δολώματα, ψεύτικα διλλήματα. Κι εμείς σφαζόμαστε στα πόδια τους. Χωρισμένοι πάντα. Την ώρα που πρέπει να ενωθούμε για να ελευθερωθούμε από όσους μας διαχειρίζονται, εμείς οι οπαδοί αλληλοσφαζόμαστε. Μη ρε σεις. Αυτοί είναι ικανοί να μας βάλουν αύριο να μαλώσουμε για το αν είναι καλύτερες οι ψιλές φακές ή οι κανονικές κι αν δεν πιάσει αυτό να πρέπει να μαλώσουμε για το ποιος πλανήτης στο σύμπαν είναι πιο έτοιμος να μας υποδεχτεί. Ας φάει ο καθένας μας τις φακές που γουστάρει κι ας πάνε να γαμηθούν οι πλανήτες.

Είναι τόσο σαχλό αυτό που συμβαίνει! Χωριζόμαστε, διαφωνούμε, σκοτωνόμαστε, δολοφονούμε φιλίες και παραχωρούμε τη χρήση και τη χρησιμότητά μας σε αυτά τα αρχίδια που εξουσιάζουν τις ζωές μας. Όπου υπάρχει χρήμα υπάρχουν και διαφορετικά συμφέροντα. Κι εμείς πελάτες. Γιατί ρε γαμώτο; Από χρήμα που δεν τρως τι σε νοιάζει κι αν χαθεί; Μας εξολοθρεύουν με την άδειά μας. Δε μπορεί να υπάρχουν τόσες πολλές αλήθειες. Μία πάντα υπάρχει. Ενωμένοι, θα την ανακαλύψουμε. Μόνο ενωμένοι και μόνο βάζοντας τους όρους μας. Ας μην είμαστε απόλυτα βέβαιοι για τίποτα. Να αμφιβάλουμε. Είναι το μόνο που μπορεί να τους τρομάξει.

Ιππαρχίδης Ρούφας