Η μόδα είναι ένα έγκλημα, αφού επικεντρώνεται μόνο στο «όμορφο», απλώς στο «κάτι διαφορετικό».
Θέλει απλώς πάντα «κάτι καινούριο», πέφτει από το ένα λάθος στο άλλο, ζεί από λάθη που διαδέχονται λάθη. Ζει απο παιδαριώδεις αλλαγές που εμποδίζουν, μάλιστα καταστέλλουν την εξέλιξή μας.

«Σήμερα φοριέται...», είναι μια ανόητη και αδιάφορη διαπίστωση, διότι πρέπει πάντα να φοράμε κάτι που συμφωνεί με τους νόμους της υγείας, κάτι απλό, κάτι αναπαυτικό, κάτι που δεν εμποδίζει την φυσική μας εξέλιξη.
Το ρούχο μας πρέπει να είναι μια «δεύτερη επιδερμίδα», να είναι σε αρμονία με το δέρμα μας, με το σώμα μας γενικά.
Ως εκ τούτου καθήκον του πολιτισμένου ανθρώπου είναι να αντιταχθεί στις αυθαίρετες αλλαγές της μόδας που ποσώς σκοτίζεται για τις πράγματικές μας ανάγκες.
«Σήμερα φοριέται...», είναι μια βλακεία. 

Τι μας ενδιαφέρουν οι στατιστικές και τα πορίσματα των «ειδικών»; 
Ομορφιά θα πει: Αναπαυτικό, ανθεκτικό, απλό, φυσικό - χ ρ ή σ ι μ ο. Αυτό θα πει ομορφιά. 
Να ακολουθούμε δουλικά τη μόδα της ημέρας και της στιγμής σημαίνει πως, έχουμε υποστεί πλήση εγκεφάλου.... σημαίνει «φασισμός»

Μια λευκή βαμβακερή μπλούζα και ένα απλό βαμβακερό παντελόνι, δεν «φεύγουν» ποτέ από τη μόδα.
Ό,τι πέρασε και έφυγε δεν άξιζε ποτέ να φορεθεί από έναν πολιτισμένο άνθρωπο... ούτε μια στιγμή.
Να ακολουθούμε τη μόδα δουλικά σημαίνει βαθιά παρακμή και προδίδει νοοτροπία σκλάβου.
«Σήμερα φοριέται...», είναι αδιάφορο, είναι απολίτιστο
«Φοριέται αιώνια...», είναι η έκφραση του καλλιεργημένου ανθρώπου.

Εδώ και αιώνες ο ορειβάτης έχει τον ίδιο εξοπλισμό, προσαρμοσμένο... στο στόχο του.
Εμείς δεν ονειρευόμαστε; Εμείς δεν έχουμε στόχους; Εμείς δεν θέλουμε να κατακτήσουμε ψηλές κορυφές; 
Να αφήσουμε τη μόδα να βάλει εμπόδια στα όνειρά μας;
Όσο πιο ιδιαίτερος, πιο ιδιόμορφος, πιο ξεχωριστός είναι ο εσωτερικός κόσμος του ανθρώπου, τόσο πιο μεγάλη είναι η ανάγκη του τα ρούχα που φοράει να είναι η αναπαράσταση του κόσμου στον οποίο «ζει»... και παράλληλα να είναι «σύντροφοί» του.
Μάλιστα! Τα ρούχα μας πρέπει να είναι σύντροφοί μας. 

Μια ιδιοφυία δεν θα πει ποτέ: «Τι φοριέται σήμερα;».  
«Εγώ φοράω αυτό!», θα πει με αυτοπεποίθηση. 
Όπως ένα ποίημα βγαίνει μέσα από έναν ποιητικό οργανισμό, έτσι πρέπει να βγαίνει και το ένδυμά του, ακολουθώντας μόνο τους δικούς του εσωτερικούς κανόνες. 
«Είναι τρελός!», θα είναι ο τίτλος τιμής για το θάρρος της προσωπικότητας. 
Διότι αυτό θα σημαίνει πώς όλα τα χρώματα, τα υφάσματα, τα κουμπιά, οι κορδέλες, τα διάφορα «μπιχλιμπίδια» του, θα ανήκουν σ' αυτόν όπως όλα τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του.

-Άνα, τι παράξενη μπλούζα είναι αυτή που φοράς;
-Είναι μια Άνα-μπλούζα
-Και το καπέλο;
-Είναι ένα Άνα-καπέλο, το έφτιαξα από μια τσέργα της Χρυσάνθης, 

Να είμαι αυτό που λέει το μέσα μου... ούτε λιγότερο, ούτε περισσότερο.... 
Να είμαι σε όλα και στο καθετί...

Άνα Ζουμάνη