Δεν έχω δουλειά. Σε διάβασα μόλις ξύπνησα. Αξύριστος. Χαϊδεύω τα γένια μου και φέρνω τα δάχτυλά σου στο πρόσωπό μου. Το χαϊδεύουν μέχρι που φτάνουν στα χείλη μου κι εκεί μένουν. Να νιώθω τη γεύση τους. Τη ζωή τους. Την ευτυχία.

Σκούρος ο ουρανός. Έξω. Μέσα εσύ. Φως. Από εσένα. Δεν υπάρχουν κακές μέρες. Κακοί άνθρωποι υπάρχουν. Θλίψη υπάρχει στο χαμό των ανθρώπων μας. Όλες οι μέρες μαζί σου είναι υπέροχες.

Θέλω να δείρω όσους σε στεναχώρησαν. Δεν το αντέχω να μην είσαι καλά. Δεν το αντέχω…

Θα φτιάξω ένα πάρκο στο μυαλό μου, που θα έχει πάντα Άνοιξη και ανθισμένες πορτοκαλιές, λεμονιές και αμυγδαλιές. Εκεί θα σε πηγαίνω όποτε δεν είσαι καλά. Δε θα έχει μέλισσες στο πάρκο αυτό. Είσαι το πιο όμορφο λουλούδι της φύσης κι έτσι όλες οι μέλισσες θα ερχόταν σε σένα. Κι εσύ τις φοβάσαι τις μέλισσες. Γι’ αυτό, θα τις σβήσω από το πάρκο μας. Θα βάλω μόνο ένα παγκάκι. Για εμάς. Και μόνο μία αγκαλιά. Για σένα.
Έτσι κορίτσι μου; 

Τζακ Σκύλος