Του Γεωργίου δεν του επιτράπηκε ποτέ να σκεφτεί τον εαυτό του - έπρεπε να κλείσει τον κύκλο του σαν υπνοβάτης.
Κανένας κίνδυνος, καμία προειδοποίηση του Κολοκοτρώνη δεν μπόρεσε να του αλλάξει την «προσχεδιασμένη», αναπόφευκτη τροχιά.
Πάντα μπροστά, πάντα πρώτος, σε όλες τις μάχες, ώσπου τον βρήκε η μοιραία σφαίρα σε μία μάχη που θα μπορούσε να είχε διεξαχθεί και χωρίς την παρουσία του.

Ο Καραϊσκάκης έμεινε «αφελής» σε όλη του την ζωή, δεν «βγήκε» ποτέ από την ιερή παιδικότητα του με την ιδιοφυή διαίσθηση και δεν μπήκε ποτέ στον κόσμο των «μεγάλων», ο οποίος οπωσδήποτε σε κάνει ανασφαλή,  σε απομακρύνει από τα σκοτεινά μυστήρια, με αποτέλεσμα να μην μπορείς να τα αντιμετωπίσεις.

Όμως από την «παιδική ενέργεια» γεννήθηκε ένας ιδιοφυής οργανισμός,  μια τεράστια ονειροπόλα δύναμη,  μια έξαρση στον εγκέφαλο και στην ψυχή ταυτόχρονα.. και μια ατέλειωτη ετοιμότητα για αυτοθυσία.
Όλη η αποθηκευμένη ζωτική δύναμη ρέει προς τα πάνω, γίνεται συναίσθημα και θέλει να ξεσπάσει σε εκκεντρικές ενέργειες.

Ο Γεώργιος δεν ήταν καλός σύζυγος, ούτε καλός πατέρας.
Μέσα στον άνθρωπο που δεν μπορεί να κλείσει τον μικρό κύκλο της προσωπικής αγάπης  -που θα τον μετατρέψει σε «νορμάλ» άνθρωπο-  κάποιες φορές μεγαλώνουν δυνάμεις, προφανώς, που μπορεί να τον οδηγήσουν να θυσιαστεί για μια  «πατρίδα».
Το παιδί, το παρθενικό αγόρι, που καμιά γυναίκα δεν μπορεί να το στριμώξει στην «φυσιολογική δράση», ακολουθεί ένα ανώτερο σχέδιο της φύσης και θυσιάζεται για χιλιάδες, για μια ολόκληρη πατρίδα που ουρλιάζει για λύτρωση.

Όμως η ανθρωπότητα δεν αντέχει ιδιοφυείς οργανισμούς με περίσσεια ζωτική ενέργεια, δεν ανέχεται ανθρώπους «πυροτεχνήματα», αφού οι οργανισμοί αυτοί γίνονται οι καθρέφτες της δικής της, θλιβερής  ύπαρξης.
Ένας κόντρα ξυρισμένος μόσχος, που το μόνο που επιθυμεί είναι να βρεί μια αγελάδα για να παντρευτεί και να του κάνει μοσχάρια, δεν αντέχει έναν Καραϊσκάκη να του θυμίζει ανά πάσα στιγμή πόσο «νόρμαλ» είναι ο ίδιος.

Υπάρχουν κάτι λέξεις φάρμακο για όλα αυτά τα βόδια και τις αγελάδες, όπως: Υστερία, τρέλα, παράνοια, γραφικότητα, εκκεντρικότητα κλπ. κλπ....
Με αυτές τις λέξεις προσπαθούν όλα αυτά τα βόδια και οι αγελάδες να δικαιολογήσουν την αθλιότητά τους.
Κι έχουν δίκιο. Το βόδι δεν παθαίνει ποτέ υστερία, ούτε τρέλα. Βρίσκει μια αγελάδα και κάνουν μοσχαράκια... και δεν τους ενδιαφέρει πραγματικά σε τι κόσμο μεγαλώνουν τα μοσχάρια που γεννάνε. Δεν θα τολμήσουν ποτέ μεγάλες πράξεις και φυσικά δεν μπορούμε να έχουμε μεγάλες απαιτήσεις, αφού είναι βόδια και αγελάδες.

Όμως ο Καραϊσκάκης δεν είχε ποτε τα σημάδια ενός φυσιολογικού αρσενικού. Ως εκ τούτου μπόρεσε να επενδύσει όλη του την δύναμη στην απελευθέρωση της απελπισμένης του πατρίδας.
Ω ναι! Η ανεπάρκεια του «ένστικτου αυτοσυντήρησης» είναι προορισμένη για μεγάλα πράγματα. Αυτό να θυμόμαστε, εμείς τα μοσχάρια. 

Γεώργιε, ελαφρύ να είναι το χώμα που σε σκεπάζει. 

......................
Άνα Ζουμάνη