Κάποτε, όχι τόσο παλιά, καθόταν όλη η οικογένεια γύρω από ένα ραδιόφωνο.  Άκουγαν μουσική ή κάποια θεατρικά έργα, που μεγάλοι ηθοποιοί ερμήνευαν σε συνέχειες, κάτι που γινόταν η αγαπημένη συνήθεια των ακροατών. Άδειαζαν οι δρόμοι όταν ερχόταν εκείνη η ευλογημένη ώρα.
Η φαντασία των ανθρώπων προσπαθούσε να λύσει το φαινόμενο. Πώς χωράνε σε κάτι τόσο μικρό; Πού πάνε όταν κλείσουμε το ράδιο; Οι πιο προχωρημένοι έλεγαν <<κάποτε θα βγει ένα κουτί που θα τους βλέπουμε κιόλας >>. Βέβαια τους αντιμετώπιζαν σαν τρελούς, αλλά αυτοί ήταν σίγουροι γι'αυτό που έλεγαν.
Τί όμορφες και αγνές εποχές. Πόσο εύκολο ήταν να γεμίσει η ψυχή τους με εικόνες και χρώματα!
Οι πρωταγωνιστές γινόταν οι δικοί τους άνθρωποι που μαζί τους πονούσαν, γελούσαν, υπέφεραν τα βάσανα και τις κακουχίες που τους επεφύλασσε ο σεναριογράφος.
Τώρα γεμάτοι με εικόνες, άλλες φορές ευχάριστες άλλες φορές δυσάρεστες, καθόμαστε και παρακολουθούμε,σχεδόν κυνικά, απίστευτα γεγονότα που συμβαίνουν εκείνη την στιγμή σε μια γωνιά του πλανήτη και κοιτάζουμε μην τυχόν μας πέσει το κομμάτι από την πίτσα στο χαλί!
Θέλω πίσω την αθωότητα που μου κλέψανε!
Θέλω πίσω εκείνα τα αγνά χρόνια που νοιαζόταν οι άνθρωποι για τον διπλανό τους, κι ας ήταν μακριά, ή μόνο μια φωνή από το <<κουτί >>.

Αλεξάνδρα Παππα