Στην τελευταία εποχή του τελευταίου πολέμου, άνοιξαν οι πόρτες στην μεγαλύτερη φυλακή κι απελευθέρωσαν τους κρατούμενούς της. Ανάμεσά τους ήταν δυο φίλοι, δυο συγκρατούμενοι, που είχαν μοιραστεί τα πάντα για πολλά χρόνια. Πια αντίθετους ανθρώπους από εκείνους τους δυο δεν θα μπορούσες να βρεις. Είχαν και οι δύο μια ιδιαιτερότητα, στον τρόπο που έβλεπαν γύρω τους. Ο ένας, είχε βλέμμα τόσο κοφτερό που αντιλαμβανόταν την παραμικρή λεπτομέρεια δίπλα του. Δεν του ξέφευγε τίποτα από όσα βρίσκονταν μέσα στο οπτικό του πεδίο. Ο άλλος, από την άλλη μεριά, είχε βλέμμα τόσο μακρινό που μπορούσε να δει μακρύτερα από οποιονδήποτε άλλο, αγνοώντας τις λεπτομέρειες γύρω του.
Απελευθερωμένοι μετά από πολλά χρόνια, οι δυο φίλοι έτρεξαν μέσα από τη ζούγκλα που τους περιτριγύριζε να βρουν την ελευθερία τους. Ο πρώτος έβλεπε τόσο καλά κοντά, που ήξερε ακριβώς πού να πατήσει, ποιο μονοπάτι να πάρει και πώς να αντιμετωπίσει έγκαιρα τις παγίδες που κρύβονταν στη ζούγκλα. Ο φίλος του ωστόσο, συνεχώς στραβοπατούσε, έπεφτε σε βάλτους, τον γρατζούνιζαν άγρια βάτα και μετά βίας συνέχιζε να προχωράει.
Συνέχισαν έτσι για καιρό, βοηθώντας ο ένας τον άλλον, ώστε να συμπορεύονται. Ωστόσο, καθώς περνούσαν οι μέρες, όλο και περισσότερο οι δύο φίλοι απομακρύνονταν μεταξύ τους. Ο πρώτος δεν άντεχε να προειδοποιεί συνεχώς τον άλλον για τους άμεσους κινδύνους. Ο δεύτερος δεν άντεχε να προσπαθεί να μεταδώσει στον φίλο του την εικόνα του θαυμαστού προορισμού τους, που αυτός δεν μπορούσε να δει.
Κάπου στην μέση της ζούγκλας, καταπονημένοι και οι δύο από τις κακουχίες που αντιμετώπιζαν -ο καθένας διαφορετικά-, αγριεύτηκαν και αλληλοβρίστηκαν και χώρισαν τους δρόμους τους αμετάκλητα. Βλέποντας μόνο τους κινδύνους γύρω του, ο πρώτος, αποφάσισε να γυρίσει πίσω στην ασφάλεια της φυλακής. Βλέποντας μόνο τον υπέροχο προορισμό του, ο δεύτερος, βάλθηκε να υπομείνει κάθε κακουχία για να τον φτάσει.

Πολλά χρόνια μετά...

Στην τελευταία εποχή του τελευταίου πολέμου, η μεγαλύτερη φυλακή άφησε τις πόρτες της ανοιχτές και έγινε καταφύγιο για όποιον μπορούσε να την βρει. Διευθυντής της, ο γνωστός μας πρώην κρατούμενος, που αναγνωρίζοντας τις δυσκολίες στην πορεία του αποφάσισε να επιστρέψει στην ασφάλεια. Πολλές φορές σκεφτόταν τον μακρινό του φίλο. Ίσως να είχε χαθεί στην ζούγκλα. Ίσως να τον είχαν κατασπαράξει θηρία. Ίσως όμως να είχε ξεπεράσει τα όριά του. Ίσως να είχε βρει τον εαυτό του. Ίσως να είχε φτάσει στον μυθικό, μακρινό προορισμό του...

Τριανταφυλλιά Ηλιοπούλου