«Τι είσαι;», τον ρώτησε η νέα χλωμή γυναίκα, «πιστός η άπιστος;»
«Αυτό με τη θρησκεία είναι πολύ απλό», είπε εκείνος.
«Απλό;»
«Ναι. Εϊμαι ένθεος και άθεος ταυτόχρονα».
«Αυτό δεν είναι καθόλου απλό», απάντησε εκείνη, «Πιστεύεις στο Θεό;»
«Ναι. Το σύνολο των δυνάμεων από τις οποίες δημιουργήθηκε το "ζωντανό", είναι ο Θεός. Συνεπώς ο Θεός είναι ο Πατέρας.
Το σύνολο των επιδράσεων των δυνάμεων αυτών ήταν ανέκαθεν στα χέρια του Θεού, γιατί οι δυνάμεις αυτές ανέκαθεν κουβαλούσαν μέσα τους το νόμο της εξέλιξης.
Ό,τι είναι να έρθει είναι προκαθορισμένο από το Θεό. Εκείνος ξέρει τι ήταν και ξέρει τι θα είναι, γιατί εκείνος είναι το παρελθόν και είναι το μέλλον....
Άνθρακα, υδρογόνο και άζωτο γνωρίζουν τα τριαντάφυλλα.
Η τελευταία μεγαλύτερη εκδήλωση αυτών των ενεργών δυνάμεων, το τελικό τους οργανικό αποτέλεσμα, είναι ο άνθρωπος «Ιησούς Χριστός». Γι' αυτό ο Ιησούς είναι ο «αληθινός γιος του Θεού». Ο γιος όλων των δυνάμεων από τις οποίες δημιουργήθηκε.
Εμείς, οι άλλοι, είμαστε αναπτυσσόμενοι ενδιάμεσοι κρίκοι.
Ο Ιησούς είναι -σωματικά, ψυχικά και πνευματικά- το ανώτερο ιδανικό, που μπόρεσαν να αποδώσουν οι ενεργές αυτές δυνάμεις στον ατέλειωτο δρόμο της δημιουργικότητας τους.
Αυτές οι δυνάμεις ρέουν ακατάπαυστα στον κόσμο και τον οδηγούν στη λύτρωση, στην απόλυτη ειρήνη. Το ταξίδι ολοκληρώθηκε, ο Γιος επιστέφει στον Πατέρα.»
Διάλειμμα. Ο απογευματινός αέρας τραγουδάει μέσα από τα πλατανόφυλλα.
«Η θρησκεία δεν είναι πίστη, γυναίκα, η θρησκεία είναι ερμηνεία».
«Αυτό δεν είναι εύκολο», είπε η γυναίκα.
Εκείνος σηκώθηκε και περπατούσε πέρα δώθε, μπροστά της.
«Η θρησκεία δεν είναι κάτι που εισβάλλει στους ανθρώπους από έξω. Αυτό είναι ειδωλολατρεία. Η θρησκεία είναι κάτι που βγαίνει έξω από το βαθύτερο βάθος του ανθρώπινου οργανισμού. Είναι το άνθος του ανθρώπινου πνεύματος.
Με προβλεπτική ιδιοφυία η ανθρωπότητα γεννάει το δικό της ιδανικό, αυτό που είναι πιο κοντά της.
Το αγαπάει όπως αγαπάει τον εαυτό της. Περιμένει με λαχτάρα τον Ιησού, τον άνθρωπο που θα έρθει. Είναι η λαχτάρα του φύτρου για το άνθος του, την ολοκληρότητα του, το «γίνεσθαι». Νοσταλγεί το ταξίδι του.
Οι αρχαίοι θεοί των Ελλήνων ήταν η ανώτερη δυνατή εξέλιξη του έλληνα ανθρώπου. Έτσι είναι ο Ιησούς η ανώτερη εξέλιξη του χριστιανού ανθρώπου.
Είναι το ιδανικό που γεννήθηκε από ένα εσωτερικό μυστήριο εξέλιξης και ο άνθρωπος το έβγαλε και το τοποθέτησε κάπου έξω - στο τεράστιο, ατέλειωτο ζαφείρι - και έσβησε τα ίχνη... το τοποθέτησε πολύ μακρυά, ώστε να έχει το χρόνο που χρειάζεται για το βρει και να το φτάσει.
Η αγάπη μας για τους αρχαίους θεούς και τον Ιησού, η λαχτάρα μας, είναι η αγάπη και η λαχτάρα για τον ίδιο μας τον εαυτό. Για το αληθινό, αγνό μας Είναι.
Λαχταρούμε τους εαυτούς μας. Αυτό είναι!
Η ταύτιση μας με το ιδανικό μας είναι η ανάσταση. Η ανάσταση του Ιησού.
Όποιος νιώθει, ξέρει, ότι είναι σταθερός, ακίνητος, σίγουρος, ολοκληρωμένος σαν ον, είναι άπιστος.
Όποιος νιώθει, ξέρει, ότι είναι ασταθής και κινούμενος -«απομακρύνεται» από τον εαυτό του - είναι θεός.
Το βασίλειο που θα έρθει. Η Αναγέννηση.
Με πόνους γέννας αγωνίζονται οι άνθρωποι για την ανάσταση από το ζώο-άνθρωπο σε θεό-άνθρωπο. Αυτός είναι ο ιερός τους αγώνας.
Όποιος αναγνωρίσει το Θεό στο αμυδρό του εσωτερικό... ξημερώνει. Ξημερώνει στο δικό του φως. Δεν χρειάζεται πια το ιδανικό που άφησε κάποτε κάπου στα άστρα. Η πίστη έγινε ερμηνεία.
Ξημερώνει... ξημερώνει στο δικό του φως.«
«Ω!» είπε η κοπέλα, «άντρας».
Ένιωθε δέος, ταπεινότητα. Αλλά ξαφνικά ανατρίχιασε.
«Εσύ είσαι το αντίθετο της φύσης και πρέπει να γίνεις. Γι΄αυτό σκέφτεσαι. Εγώ δεν χρειάζεται να σκέφτομαι, είμαι».
Τόσο περήφανη ήταν. Σηκώθηκε πάνω... και πάνω από αυτόν...
Αυτός όμως κοίταζε το σώμα της που διαγραφόταν κάτω από το βαμβακερό φουστάνι, εκείνη την καλλιτεχνική αναπαράσταση της τελειότητας του κόσμου.
»Είσαι!«, ένιωσε...
Το σκοτάδι τύλιγε τον κήπο, ο αέρας τραγουδούσε και τα πλατανόφυλλα χόρευαν...
Άνα Ζουμάνη
«Απλό;»
«Ναι. Εϊμαι ένθεος και άθεος ταυτόχρονα».
«Αυτό δεν είναι καθόλου απλό», απάντησε εκείνη, «Πιστεύεις στο Θεό;»
«Ναι. Το σύνολο των δυνάμεων από τις οποίες δημιουργήθηκε το "ζωντανό", είναι ο Θεός. Συνεπώς ο Θεός είναι ο Πατέρας.
Το σύνολο των επιδράσεων των δυνάμεων αυτών ήταν ανέκαθεν στα χέρια του Θεού, γιατί οι δυνάμεις αυτές ανέκαθεν κουβαλούσαν μέσα τους το νόμο της εξέλιξης.
Ό,τι είναι να έρθει είναι προκαθορισμένο από το Θεό. Εκείνος ξέρει τι ήταν και ξέρει τι θα είναι, γιατί εκείνος είναι το παρελθόν και είναι το μέλλον....
Άνθρακα, υδρογόνο και άζωτο γνωρίζουν τα τριαντάφυλλα.
Η τελευταία μεγαλύτερη εκδήλωση αυτών των ενεργών δυνάμεων, το τελικό τους οργανικό αποτέλεσμα, είναι ο άνθρωπος «Ιησούς Χριστός». Γι' αυτό ο Ιησούς είναι ο «αληθινός γιος του Θεού». Ο γιος όλων των δυνάμεων από τις οποίες δημιουργήθηκε.
Εμείς, οι άλλοι, είμαστε αναπτυσσόμενοι ενδιάμεσοι κρίκοι.
Ο Ιησούς είναι -σωματικά, ψυχικά και πνευματικά- το ανώτερο ιδανικό, που μπόρεσαν να αποδώσουν οι ενεργές αυτές δυνάμεις στον ατέλειωτο δρόμο της δημιουργικότητας τους.
Αυτές οι δυνάμεις ρέουν ακατάπαυστα στον κόσμο και τον οδηγούν στη λύτρωση, στην απόλυτη ειρήνη. Το ταξίδι ολοκληρώθηκε, ο Γιος επιστέφει στον Πατέρα.»
Διάλειμμα. Ο απογευματινός αέρας τραγουδάει μέσα από τα πλατανόφυλλα.
«Η θρησκεία δεν είναι πίστη, γυναίκα, η θρησκεία είναι ερμηνεία».
«Αυτό δεν είναι εύκολο», είπε η γυναίκα.
Εκείνος σηκώθηκε και περπατούσε πέρα δώθε, μπροστά της.
«Η θρησκεία δεν είναι κάτι που εισβάλλει στους ανθρώπους από έξω. Αυτό είναι ειδωλολατρεία. Η θρησκεία είναι κάτι που βγαίνει έξω από το βαθύτερο βάθος του ανθρώπινου οργανισμού. Είναι το άνθος του ανθρώπινου πνεύματος.
Με προβλεπτική ιδιοφυία η ανθρωπότητα γεννάει το δικό της ιδανικό, αυτό που είναι πιο κοντά της.
Το αγαπάει όπως αγαπάει τον εαυτό της. Περιμένει με λαχτάρα τον Ιησού, τον άνθρωπο που θα έρθει. Είναι η λαχτάρα του φύτρου για το άνθος του, την ολοκληρότητα του, το «γίνεσθαι». Νοσταλγεί το ταξίδι του.
Οι αρχαίοι θεοί των Ελλήνων ήταν η ανώτερη δυνατή εξέλιξη του έλληνα ανθρώπου. Έτσι είναι ο Ιησούς η ανώτερη εξέλιξη του χριστιανού ανθρώπου.
Είναι το ιδανικό που γεννήθηκε από ένα εσωτερικό μυστήριο εξέλιξης και ο άνθρωπος το έβγαλε και το τοποθέτησε κάπου έξω - στο τεράστιο, ατέλειωτο ζαφείρι - και έσβησε τα ίχνη... το τοποθέτησε πολύ μακρυά, ώστε να έχει το χρόνο που χρειάζεται για το βρει και να το φτάσει.
Η αγάπη μας για τους αρχαίους θεούς και τον Ιησού, η λαχτάρα μας, είναι η αγάπη και η λαχτάρα για τον ίδιο μας τον εαυτό. Για το αληθινό, αγνό μας Είναι.
Λαχταρούμε τους εαυτούς μας. Αυτό είναι!
Η ταύτιση μας με το ιδανικό μας είναι η ανάσταση. Η ανάσταση του Ιησού.
Όποιος νιώθει, ξέρει, ότι είναι σταθερός, ακίνητος, σίγουρος, ολοκληρωμένος σαν ον, είναι άπιστος.
Όποιος νιώθει, ξέρει, ότι είναι ασταθής και κινούμενος -«απομακρύνεται» από τον εαυτό του - είναι θεός.
Το βασίλειο που θα έρθει. Η Αναγέννηση.
Με πόνους γέννας αγωνίζονται οι άνθρωποι για την ανάσταση από το ζώο-άνθρωπο σε θεό-άνθρωπο. Αυτός είναι ο ιερός τους αγώνας.
Όποιος αναγνωρίσει το Θεό στο αμυδρό του εσωτερικό... ξημερώνει. Ξημερώνει στο δικό του φως. Δεν χρειάζεται πια το ιδανικό που άφησε κάποτε κάπου στα άστρα. Η πίστη έγινε ερμηνεία.
Ξημερώνει... ξημερώνει στο δικό του φως.«
«Ω!» είπε η κοπέλα, «άντρας».
Ένιωθε δέος, ταπεινότητα. Αλλά ξαφνικά ανατρίχιασε.
«Εσύ είσαι το αντίθετο της φύσης και πρέπει να γίνεις. Γι΄αυτό σκέφτεσαι. Εγώ δεν χρειάζεται να σκέφτομαι, είμαι».
Τόσο περήφανη ήταν. Σηκώθηκε πάνω... και πάνω από αυτόν...
Αυτός όμως κοίταζε το σώμα της που διαγραφόταν κάτω από το βαμβακερό φουστάνι, εκείνη την καλλιτεχνική αναπαράσταση της τελειότητας του κόσμου.
»Είσαι!«, ένιωσε...
Το σκοτάδι τύλιγε τον κήπο, ο αέρας τραγουδούσε και τα πλατανόφυλλα χόρευαν...
Άνα Ζουμάνη
0 Σχόλια