Περίπου ογδόντα χιλιόμετρα στο μάκρος είναι το ρέμα στο "Υγρό δάσος", όπως το βάφτισε ο μπαμπάς μου.
Το νερό, πράσινο του μπουκαλιού στέκεται ήσυχο σαν ποντικάκι σε μικροσκοπικούς ορμίσκους, αφρίζει άγρια λευκό, η κυλάει αναπαυτικά γκριζοπράσινο πάνω από τα χαλίκια.
Πίσω από κάθε πέτρα μια πέστροφα.  Ούτε μία πέτρα χωρίς πέστροφα από πίσω, εκτός αν κάποιος την έχει ήδη ψαρέψει.
Πίσω από κάθε πέτρα λοιπόν, παραμονεύει η ύπουλη εντομοφόνισσα.
Ξαφνικά ένα καλάμι και εκτινάζεται σε τόξο.  Βλέπεις κάτι υπέροχο ασημί να γυαλίζει για λίγο στον αέρα και ήδη σκάει στην ακτή..
Το χτυπάς με δύναμη στο τακούνι αν ήταν "ψάρεμα σκουληκιού", ή το βάζεις στη "μπανιέρα" αν ήταν "ψάρεμα καλλιτεχνικό".
Διάσημοι ψαράδες καλλιτέχνες υπάρχουν ακόμα. Η τέχνη τους είναι να πετάνε την ψεύτικη μύγα στο νερό -συνήθως πρόκειται για καλλιτεχνικά αριστουργήματα- με τρόπο ώστε να φαίνεται σαν αληθινή.
Αυτό συμβαίνει γενικά στη ζωή.  Έτσι γίνεσαι διάσημος. Πετάς το δόλωμα, το θήραμα νομίζει πως είναι αληθινό - και τσακ!  Το έπιασες.
Ψαράς της πέστροφας και φυσιολάτρης είναι ένα και τ' αυτό. Γιατί ο ψαράς της πέστροφας πρέπει να περιπλανιέται.  Να περιπλανιέται από πέτρα σε πέτρα.  Και αυτή η περιπλάνηση τον ικανοποιεί μόνο αν λατρεύει το περιβάλλον, τη φύση.
Ο λούτσος δεν απαιτεί τη χαρά της φύσης στον ψαρά. Ο ψαράς κάθεται μόνο και περιμένει. Περιμένει μέχρι να συμβεί το «αναμενόμενο».  Αυτό απαιτεί μεν ικανότητα, με τη φύση όμως δεν έχει σχέση.  Είναι απλά κάτι συναρπαστικό.
Ο ψαράς της πέστροφας αγαπάει το νερό του βουνού παθιασμένα,  ξεχνά γυναίκα και παιδιά, τα παιχνίδια του, συχνά και το φαί.  Βυθίζεται στη λεπτομέρεια του περιβάλλοντος, ένα μοναδικό σημάδι πραγματικής απόλαυσης.  Γιατί στο σύνολό του, το περιβάλλον, είναι βάναυσο και άχρηστο.
Περιπλανιέται από πέτρα σε πέτρα και τα βλέπει όλα. Όλα.  Και όταν γυρίζει εξαντλημένος σπίτι του, με την πλούσια λεία του, νιώθει πως έκανε ΚΑΤΙ.
Και αυτό το αποδεικνύει ο πρωτόγονος και βαθύς του ύπνος.


 Άνα Ζουμάνη