Η θυσία του παρόντος θα είναι ίσως το τελευταίο στάδιο μιας ιεροτελεστίας που ακρωτηρίασε το ανθρώπινο γένος από τη γέννησή του.
Η κάθε στιγμή θρυμματίζεται σε κομματάκια παρελθόντος και μέλλοντος.
Ποτέ μα ποτέ -και με μόνη εξαίρεση την απόλαυση- δεν αφοσιωνόμαστε απόλυτα σε ότι κάνουμε.
Αυτό που θα κάνουμε και αυτό που έχουμε κάνει χτίζουν το παρόν σε βάσεις αιώνιας δυσαρέσκειας.
Τόσο στη συλλογική όσο και στην ατομική ιστορία η λατρεία του παρελθόντος και η λατρεία του μέλλοντος είναι εξίσου αντιδραστικές.
Ότι πρέπει να χτιστεί στο παρόν χτίζεται.
Κάποια λαϊκή πρόληψη λέει πως ο πνιγμένος τη στιγμή που πεθαίνει ξαναβλέπει σαν σε φιλμ ολόκληρη τη ζωή του.
Θεωρώ βέβαιο πως υπάρχουν έντονα φωτεινά διαλείμματα, όπου η ζωή συμπυκνώνεται και ξαναφτιάχνετε.
Περασμένα και μέλλοντα, υπάκουα πιόνια της ιστορίας, καλύπτουν απλώς τη θυσία του παρόντος. Καμία ανταλλαγή ούτε με πράγμα ούτε με το παρελθόν ούτε με το μέλλον.
Ζήσε έντονα για σένα μες στην ατελείωτη ευχαρίστηση και στη συνείδηση πως ότι ριζικά ισχύει για σένα ισχύει για όλους.
Και πάνω από όλα τούτος ο νόμος: "Κάνε σαν να μην ήταν να υπάρξει μέλλον".

Γιώργος Χρηστάκης