Μάλιστα. Mια ιδιόμορφη σχέση υπάρχει μεταξύ αυτών των πραγμάτων:
Ο άντρας, η γυναίκα, το κελάηδισμα του μπουζουκιού, το πλατάνι, λευκό φανάρι, δροσερό άρωμα από τα βοσκοτόπια.
Κάπως έξω από την σκληρή ζωή είναι, δεν σέρνεται σαν το υφάλμυρο νερό.
Ένα θαυμάσιο μείγμα είναι που μας κάνει χαρούμενους και κάπως μελαγχολικούς, ανάλαφρους.
Νιώθουμε: τι ωραία θα ήταν αν ήμασταν πάντα τόσο ανέμελοι, τόσο ανάλαφρων αισθήσεων.
Σε ασφάλεια καθόμαστε και ακούμε. Κανέναν δε ζηλεύουμε.
Ένα κόκκινο τριαντάφυλλο αγοράζουμε και το χαρίζουμε στην Κατερίνα. Ένα υπέροχο τσιγάρο ανάβουμε. Τι όμορφα που είναι φτιαγμένα τα μπουζούκια.... σαν κούφια τραγουδιστά αχλάδια..... τι ωραία που γυαλίζουν τα πλατανόφυλλα...
Δάφνες, Έλληνες, Γιώργης, Κατερίνα και ούζο ταιριάζουν μεταξύ τους. Είναι κάτι εξαιρετικό. Θαυμάσια που είναι τα πρόσωπα της Ελλάδας. Για να κλαις.
Τι ελεύθερα και με τι αξιοπρέπεια κάθονται αυτοί οι άνθρωποι.
Και όταν γέρνουν μπροστά είναι σα να ακούνε - κάπου. Πάντα είναι κάπου αλλου, μακρυά από τον εαυτό τους. Όταν τραγουδούν, στα τραγούδια τους. Όταν σιωπούν, στη θάλασσά τους. Πόσο γοητευτικό είναι αυτό. Μας παίρνει μαζί του.
Συστηθήκαμε και φύγαμε κολυμπώντας.
Αντίο..... Μέσα στην ανάλαφρη ζωή στεκόμαστε, σαν Αριστοκράτες, που ζουν από την περιουσία τους.
Σαν ερωτευμένοι που χαθήκανε. Σαν ορφανά που τίποτα πια δεν μπορεί να τα εκπλήξει......
Σε ασφάλεια καθόμαστε και ακούμε..... κανέναν δε ζηλεύουμε..... ένα υπέροχο τσιγάρο ανάβουμε...... ένα κόκκινο τριαντάφυλλο αγοράζουμε και το χαρίζουμε στην Κατερίνα...... τι ωραία που γυαλίζουν τα πλατανόφυλλα..... τι ήρεμα που στέκεται ο μεγαλειώδης Πλάτανος...... και πως τρέμει η πανέμορφη Ιτιά με τα τρυφερά της φυλλοδάχτυλα.
Σε απόλυτη ασφάλεια καθόμαστε... και βλέπουμε και ακούμε.
Ακόμα ένα τριαντάφυλλο αγοράζουμε και το χαρίζουμε στην Κατερίνα..... ακόμα ένα τριαντάφυλλο...... αγοράζουμε ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα...... αγοράζουμε όλα τα τριαντάφυλλα..... τα λεφτά δεν παίζουν ρόλο.
Σαν αριστοκράτες είμαστε, που ζουν από την περιουσία τους
Κάπως έξω από την σκληρή ζωή είμαστε
δεν σερνόμαστε σαν το υφάλμυρο νερό
κατάπληκτοι από τον εαυτό μας
Κατερίνα...... !

Άνα Ζουμάνη