Ήθελα να γυρίσω όλον τον κόσμο με το ποδήλατό μου. Τόσο μικρή εγώ μα τόσο μεγάλο αυτό. Μου άνοιξε την όρεξη για περιπέτειες.

Το ταξίδι είχε αποφασιστεί, ο προορισμός άγνωστος, η φυγή δεδομένη. Ξεκίνησα το πρωί με το χάραμα, για να μην με<< πιάσει >> η ζέστη. Μόλις απομακρύνθηκα ένα οικοδομικό τετράγωνο από το σπίτι μου σκέφτηκα ότι στον δρόμο μπορεί να διψάσω. Επιστροφή για ανεύρεση παγουριού ή κάτι ανάλογο τέλος πάντων. Το μόνο αντικείμενο που ταίριαζε στις προδιαγραφές μου ήταν μία μικρή πλαστική στάμνα. Την γεμίζω νερό και ξεκινάω πάλι για το μεγάλο ταξίδι. Η στάμνα βαριά, χωρίς καπάκι, δεν μου επιτρέπει να κάνω ορθοπεταλιές. Δεν το βάζω κάτω και συνεχίζω...!

Και ξαφνικά, από το πουθενά, έρχονται και τρυπώνουν σκέψεις μέσα στο παιδικό μου μυαλό.

<< Κι αν με ψάξουν οι δικοί μου >>;

<< Αν στεναχωρηθούν>>;

<< Αν αρχίσουν να κλαίνε >>;

Γύρισα πίσω στο σπίτι. Απογοητευμένη για το άδοξο τέλος ενός υπέροχου ταξιδιού.

Οι άλλοι είναι η κόλασή μας είπε κάποιος κάποτε...!

Μια ζωή γι'αυτούς ,τους άλλους, δεν ταξίδεψα. Κι ας το 'θελε η ψυχή μου από παιδί!


Α.Π