Την Άνοιξη, λίγο πριν την Ανάσταση, οι γέροντες παίρνουν φόρα σιγά σιγά και αλλάζουν τροχιά.
Εκείνοι, οι παλιοί αμαρτωλοί, δεν σκοπεύουν να επιτρέψουν την ορμή της φύσης να τους αφήσει πίσω της. Δεν το διαπραγματεύονται.
Θέλουν να σπείρουν νέες δυνάμεις στον χειμωνιάτικο οργανισμό τους.
Νηστεύουν, κάνουν περισσότερες βόλτες στον καθαρό αέρα... όλο και πιο μακρινές. Συζητάνε για τα δέντρα, για τους κήπους τους, για τα μπαλκόνια τους, για τα μονοπάτια στα πάρκα. Νιώθουν πως γίνονται καλύτεροι, ή πείθουν τον εαυτό τους πως είναι έτσι- το ίδιο κάνει.
Μπροστά στην εικόνα της ανθισμένης πασχαλιάς και του κελαριστού ρυακιού συγχωρούνε και γίνονται ταπεινότεροι. Ούτε οι σύντροφοί τους, ούτε τα παιδιά τους μπορούν να τους απογοητεύσουν στ' αλήθεια αυτές τις ιερές μέρες της άνοιξης, αφού βρίσκονται σε διαδικασία κάθαρσης.
Άλλωστε κι εκείνα -τα παιδιά τους- μπαίνουν σιγά σιγά στον δικό τους ανθισμένο κόσμο.
Οι γέροντες νιώθουν την γη να βλαστίζει και την ίδια στιγμή νιώθουν τους τελευταίους θησαυρούς τους -όλες τις τραγικές εμπειρίες της ζωής τους- να μεταμορφώνονται σε άνθη σημύδας μέσα στην καρδιά τους.
Γέρο, τον εξωτερικό σου χειμώνα τον ακολουθεί η εσωτερική σου άνοιξη.
 Ίσως η μοναδική που μπορείς να ζήσεις και να απολαύσεις στ΄αλήθεια.

Άνα Ζουμάνη