Σήμερα προβληματίστηκα για οποιονδήποτε ή οτιδήποτε γίνεται <<πρώην>>.

«Πρώην» κομμουνιστής ή πρώην σύντροφος ή πρώην γείτονας ή πρώην χριστιανός . Άν είναι ένας άνθρωπος συνειδητοποιημένος για τις επιλογές του παρελθόντος του και την απόρριψή τους, μπορεί και να βγει από αυτή την διαδικασία αλώβητος και ίσως κάτι καλύτερο και ανώτερο από πριν.

Αν όμως έγινε «πρώην» λόγω συγκυριών ή εξαιτίας άλλων αστάθμητων παραγόντων, τότε μπορεί να μιλήσουμε για έναν νέο Ταλιμπάν. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι διχασμένος ανάμεσα σε δύο κόσμους. Τον πρώην και τον νυν. Στην ουσία δεν ανήκει πουθενά και έχει χάσει τον αυτοπροσδιορισμό του και την ταυτότητά, που κατείχε μέχρι πρότινος.

Γίνεται ο χειρότερος εχθρός των πρώην συντρόφων, πρώην φίλων του, του πρώην περίγυρού του και προσπαθεί να ενταχθεί σε έναν νέο, άγνωστο κόσμο γι'αυτόν. Πάντα αισθάνεται μετέωρος και με χαμένο τον προσανατολισμό του, ενεργεί παρορμητικά με μίσος ή κακεντρέχεια,ζήλια ή μιαψεύτικη ανωτερότητα.

Πού να ενταχθεί ένας «πρώην»; Πουθενά, αν δεν δώσει χώρο και χρόνο στον εαυτό του να επαναπροσδιορίσει τα νέα δεδομένα που έχουν προκύψει στην ζωή του,και με τα νέα υλικά να φτιάξει πρώτα έναν καινούργιο εαυτό, κρατώντας τα καλύτερα κομμάτια του παρελθόντος του, γιατί το παρελθόν μας διδάσκει, και μετά να αποφασίσει τους << νυν>> της ζωής του.


Α.Π