Υπάρχουν θαυμάσιες γυναίκες, πανωραίες γυναίκες, οι οποίες έχουν «παραιτηθεί» πριν την ώρα τους - έγκαιρα. Είτε επειδή νιώθουν αγάπη και αληθινή ευγνωμοσύνη για τον άντρα τους, η επειδή τις απορροφά νύχτα και μέρα η τρυφερότητα και η φροντίδα για το αγαπημένο τους παιδί.Κάθονται στην πολυτελή εξέδρα του παραμυθένιου κόσμου του φλερτ, όπως στο θέατρο, και παρακολουθούν ζωές που δεν είναι δικές τους και που ποτέ δεν πρόκειται να γίνουν δικές τους.

Παρ' όλα αυτά είναι στολισμένες με καπελίνες, σέξι φορέματα και υπέροχες σανδαλέτες που προσελκύουν όλα τα βλέμματα. Παρ' όλα αυτά νιώθουν την έλξη που ασκούν στους κουρσάρους, στους ληστές, στους τυχοδιώκτες και στους γόηδες... Όμως αυτές έχουν επιλέξει, οριστικά, την ασφάλεια και την σταθερότητα στη ζωή τους.
Είναι επιλογή.
Δεν κινδυνεύουν από τίποτα και από κανέναν γιατί κάθονται στον άπαρτο πύργο των τόσο υποτιμημένων «ομαλών συνθηκών».

Και όμως τις έχουμε δει σε όλα τα «Etablissements» διασκέδασης, ψυχαγωγίας και τεχνών, να συμπεριφέρονται ευγενικά ξετρελαμένες, σαν υπνωτισμένες από το δηλητήριο της «ασυδωσίας».
Όμως αυτό το κάνουν μόνο για να μην ταράξουν το γενικό «mood» των κυρίων και κυριών της «wow» κοινωνίας.
Οι σύζυγοί τους φαίνεται σα να έχουν το ένα μάτι κλειστό, στην πραγματικότητα όμως έχουν και τα τρία μάτια τους διάπλατα ανοιχτά με φόκους στους... «Gentlemen», δηλαδή στους πειρατές και τους ληστές, οι οποίοι κάνουν συζήτηση à deux, με την σύζυγο, σα να ήταν αρνάκια στο πράσινο λιβάδι, ενώ όλοι τους μαζί είναι λύκοι που θα ξεκινούσαν μακελειό για το κορμί της....

Και νάτο τώρα... νάτην η στιγμή... όταν η θαυμάσια γυναίκα μπαίνει το δωμάτιο του παιδιού της, όπου πότε πότε ακούγεται ψιθυριστά, με κλάψα γλυκιά, η λέξη «mami...»

Δεν είμαι ηθικολόγα. Και αν αυτή τη φορά είμαι, δεν ντρέπομαι γι' αυτό... ούτε τόσο δα!
Αδιαφορώ για τις «φεμινίστριες», τις «σεξοβόμβες», τις «απελευθερωμένες», τις «καριερίστριες» και ξέρω 'γω ποιες.

Να μπορείς να επικεντρωθείς σε ένα και μοναδικό, άκρως πολύτιμο πράγμα, στην κωλοζωή αυτή, αυτό θα πει «αξιοπρέπεια».
Αξιοπρέπεια θα πει, σ΄αυτήν τη σύντομη ζωή, να επενδύεις τις δυνάμεις σου, αποκλειστικά και μόνο, στο πολυτιμότερο ΄«πράγμα» του κόσμου.
Ανήθικο είναι να τις σπαταλάς εδώ κι εκεί...
Όταν καίει το τζάκι σου, έξω κάνει παγωνιά, κι εσύ ανοίγεις «οικουμενικά» τα παράθυρα για να ζεσταθούνε όλοι, όλοι θα παγώσουν.

Άνα Ζουμάνη