Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ζούνε «διακριτικά» και που όλους τους θησαυρούς της ψυχής τους τους κρατάνε για τον εαυτό τους. Όπως ο τσιγγούνης.

Κρύβονται μέσα στα πυκνά δάση της «διακριτικότητάς», όπου αναζητούν προστασία από απειλές.
Ποτέ δεν ορμούν στο πεδίο μάχης της ζωής έτοιμοι να πληρώσουν το τίμημα ενός ανοιχτού, ειλικρινούς αγώνα. Πάντα και σε κάθε περίπτωση φορούν την βολική πανοπλία της «διακριτικότητας»

Tόσα μάταια κόλπα, μόνο και μόνο για να μην παραδεχτούν στον εαυτό τους και ενώπιον των άλλων ότι στην ουσία αδιαφορούν για τον συνάνθρωπο... συχνά και για τον «αγαπημένο»... Ένα «Hocus Pocus», ένας, λίγο ή πολύ, επιδέξιος ελλιγμός, για να αποκαταστήσουν την πληγωμένη τους ματαιοδοξία εις βάρος της αλήθειας.
Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι τίποτα. Ζούνε σαν παράσιτα από τις ψυχικές δυνάμεις των άλλων.

«Αγαπιέμαι, άρα είμαι», είναι το δειλό τους σύνθημα.
Το σωστό σύνθημα είναι, «αγαπώ, άρα είμαι»,!
Όμως αυτό το σύνθημα δεν χωράει μέσα τους, γιατί η ψυχή τους είναι ανεπαρκής. Και έτσι δεν μπορούν να ζούνε δοτικά, διότι ως γνωστόν: «Ο δοτικός είναι ένας γραφικός μαλάκας».
Βολεμένοι μέσα στο πραματευτάδικό τους, ψάχνουν ενδείξεις και αποδείξεις για το ότι δεν είναι άδειοι εγκέφαλοι, δεν είναι άδειες ψυχές. Όμως είναι άδειοι εγκέφαλοι και είναι άδειες ψυχές. Σίγουρα πράγματα.

«Διακριτικότητα της ψυχής» θα πει να νιώθω και να σκέφτομαι ως εκεί που με βολεύει. Και ως εκεί που βολεύει τους άλλους.
Ο (εσωτερικά) αδιάκριτος ψάχνει την αλήθεια. Και εις βάρος της «ευτυχίας» και της βόλεψής του, αν χρειαστεί.
Όμως η στρουθοκάμηλος κρύβει το κεφάλι της στην άμμο... όταν πλέον έχει χαθεί.

Άνα Ζουμάνη