Θυμάμαι μία φορά παλιά π.Κ. (προ κοροναϊού) που είχα πάει στο Μέγαρο Μουσικής.
Για την ακρίβεια δεν πήγα, με πήγανε.
Μία καλή, όμορφη κυρία πολύ μορφωμένη και με χοντρό πορτοφόλι, η οποία είχε βάλει στόχο να με εκπολιτίσει, διότι ήμουν λίγο τραχύς για τα σαλόνια της καλής κοινωνίας.
Πήγαμε και καθίσαμε μπροστά μπροστά, πρώτο τραπέζι πίστα.
Σακάκι γραβάτα εγώ, τέλος πάντων, δε γαμιέται, πήγαμε.
Έπαιζε ένας μουστάκιας με γυαλιά, βιολί.
Μεγάλο όνομα, δεν θυμάμαι το όνομα του.
Αυτό που θυμάμαι είναι ότι είχα καθίσει ακριβώς πίσω από την καράφλα του Λαμπράκη και όλη την ώρα έβαζα χέρι στη κυρία, κάπως έπρεπε να απασχολήσω τα χέρια μου, γιατί είχα σφοδρή επιθυμία να του σκάσω σφαλιάρα σβουριχτή στη καράφλα του, αλλά δεν μ' έπαιρνε γιατί θα ξεσπούσε σκάνδαλο, άσε που δεν θα μου καθόταν και η κυρία μετά.
Γιατί σας τα λέω αυτά;
Να, γυρνώντας το απόγευμα με το μετρό, στη στάση Μέγαρο Μουσικής, θυμήθηκα την προ τριακονταετίας φάση.
Το αγάπησα από τότε το Μέγαρο.
Πήγα κι άλλες φορές, με άλλες κυρίες.
Εμένα πάντα μου άρεσε η μουσική, (και οι κυρίες επίσης), ακούω παντού , στο σπίτι, στη δουλειά, στο δρόμο.
Με ηρεμεί και με εμπνέει.
Μου κρατάει συντροφιά, με παρηγορεί ή μεγιστοποιεί τη χαρά μου.
Ό,τι κι αν κάνω λοιπόν, η μουσική είναι παρούσα, άλλοτε διακριτικά, άλλοτε θορυβώδης.
Καλά, όχι σε ό,τι κι αν κάνω, ψέμα αυτό.
Όταν γαμάω δεν θέλω άλλη μουσική εκτός από τα βογκητά και τις κραυγές ηδονής.
Σε όλα τα άλλα όμως, η μουσική είναι εκεί.
Τα σκεφτόμουν λοιπόν όλα αυτά κι επειδή η ώρα ήταν μεσημέρι προς απόγευμα κι εγώ νηστικός από χτες, μ' έκοψε λόρδα.
Αγαπημένο μου φαΐ, ο μουσακάς.
Τώρα ο μουσακάς με τη μουσική τί σχέση έχει;
Αγχίνους μνήμη.
Σκέφτηκα λοιπόν, ο μουσακάς σε μένα έχει την ίδια επίδραση με τη μουσική άσε που μου αρέσει να τρώω ακόμα και την ώρα που κάνω σεξ.
Ευτυχώς τρώω πιο συχνά μουσακά από όσο κάνω σεξ, αλλά αυτό δεν έχει σημασία.
Επίσης ο μουσακάς είναι πιο αναγνωρίσιμος στο εξωτερικό από την ελληνική μουσική.
Γιατί λοιπόν να μην υπάρχει και Μέγαρο Μουσακά κάπου κοντά στο Μέγαρο Μουσικής;
Να πηγαίνει ο κοσμάκης και η καλή κοινωνία πρώτα στο ένα Μέγαρο και μετά στο άλλο;
Να γίνουν επενδύσεις, να απορροφήσει το κράτος ΕΣΠΑ, και να πλακώσει και τουρισμός να λιγδώσει τ αντεράκι του με μουσακά;
Ίσως πρέπει να οργανωθούμε και να απαιτήσουμε όλες οι καλές τέχνες να έχουν από ένα Μέγαρο.
Μετά σκέφτηκα κι άλλα που δεν θυμάμαι γιατί έπρεπε να κατέβω και τα ξέχασα.
Έφαγα μακαρόνια με κιμά τελικά.
Ήταν μιά όμορφη μέρα γεμάτη από τρυφερές αναμνήσεις.


Μανόλης Κωνσταντάκης Tid Tripper