Το βουητό απ' τον χορό των δαιμόνων, καβαλούσε το άτι του και κάλπαζε σε κύκλους πάνω απ' το κεφάλι του.
Σκηνή σιωπηλή... δηλαδή χωρίς λόγια...
Χωρίς καμιά βοήθεια, στεκόταν όρθιος πάνω στη σχεδία του, μ’ ένα ήρεμο πείσμα μέσα στο πέπλο της πυκνής ομίχλης και περίμενε.
Θα μπορούσε να βρίσκεται σε μιαν απάνεμη ζεστή γωνιά σ’ ένα κοντινό δέντρο, καθιστός σ’ ένα παγκάκι.
Ακόμη θα μπορούσε να μπει στο αυτοκίνητο, να βάλλει full το σύστημα θέρμανσης  και να ζεσταθεί.
Η ορθοστασία ποτέ δεν επηρέασε τα καιρικά φαινόμενα…
Η υγρασία τρυπούσε τα κόκκαλά του μα διψούσε πολύ.
Αλλά ποιος νοιαζόταν… σιγά μην καθόταν να κάνει επιστημονική ανάλυση στην ταλαιπωρία του.
Απλά στεκόταν εκεί, σαν να αιωρούνταν πάνω από υδάτινη όαση, μέσα στην υγρασία και την ομίχλη και περίμενε…
Αυτός και η μοναδική εκδοχή που του άφησε διαθέσιμη ο χρόνος να επιλέξει..
Εκείνος μόνο ήξερε γιατί..

Γιώργος Χρηστάκης