Άκουγα το κύμα να χτυπά τους βράχους για ώρες.

Καθώς το έβλεπα να σκορπίζεται μετά την σύγκρουση, ένιωσα να είμαι εγώ το κύμα.

Εκείνο το θαρραλέο και ορμητικό νερό έδωσε την εντύπωση πως θα σπάσει τα βράχια.

Πριν φτάσει στη σκληρή επιφάνεια, όπου και θα έδινε την τελική του απάντηση, έδειχνε ατρόμητο και με  φοβερή πίστη στον εαυτό του.

Ζούσε  για αυτή την συνάντηση.
Να δείξει πως αξίζει ,και πως δεν είναι σαν όλα τα άλλα.

Αυτή ήταν η ευκαιρία του!
Πήρε όση δύναμη του έδωσε ο αέρας και όση πίστη του έδωσε η θάλασσα , και έφυγε με καμάρι προς την στεριά.

Μα η στιγμή που περίμενε δεν ήταν όπως την φανταζόταν.
 Νικητής ξεκίνησε και ηττημένος ήρθε.

Τα βράχια γέλασαν ξανά και το ‘καναν «κομμάτια».
Σκόρπισε και χάθηκε στο απέραντο γαλάζιο.


Αχ χαζό μου κύμα…
Ποιος σου φούσκωσε τα μυαλά και νόμιζες μονάχο θα νικήσεις;
Μόνος κανείς δεν νίκησε… μα ηρωικά μονάχος πέφτει.                                                                                                     




                                                                                   ~Λειβαρτζηνού Αντωνία~