Υπάρχουν πολλά «σεβαστά μέλη της κοινωνίας», όπου το μόνο που θα μπορούσε να πει ένας ειλικρινής και αξιοπρεπής ομιλητής στην κηδεία του, είναι ίσως, «εεεεεε, το αγαπημένο του φαγητό ήταν ο μουσακάς, νομίζω...»

۩

Τι κερδίζω αν είμαι «ευγενής» και «καλή»;  Την αναγνώριση τής κοινωνίας; Και τι κερδίζω αν έχω την αναγνώρισή της; Τίποτα.
Αν όμως είμαι αλλιώς, προκαλείται ταραχή,  ένα ταρακούνημα, από το οποίο μπορεί να πέσει ένα φρούτο και για μένα. Ζήτω!

۩

‒ Άνα, δεν με χωνεύεις, το ξέρω
‒ Τι λες μωρέ; Τις προάλλες δεν σου έλεγα  να μην τρως τον αγλέορα;
‒ Ναι καλά, αυτές είναι οι εμμονές σου
‒ Ναι, αλλά είναι φιλάνθρωπες

۩

«Δεν μπορούμε να αμυνθούμε»
Δεν μπορούμε να αμυνθούμε;  Μπορούμε και παραμπορούμε. Στήνουμε την γκιλοτίνα και λαιμοτομούμε όποιον θέλουμε... εσωτερικά.
Τού Μαρά και τού Ροβεσπιέρου όλο και κάποιος θα τους ξέφυγε.  Εμένα κανείς!

۩

Όταν κάποιος σού λέει «χωρίς να θέλω να σε προσβάλω», ακριβώς αυτό σκοπεύει, να σε προσβάλει και μάλιστα σημαδεύοντας το κέντρο της ψυχής σου.


Άνα Ζουμάνη