Την είδα πρώτη φορά στα δάση δυτικά του Κεμπέκ, στις αρχές της Άνοιξης του 1728. Ήμουν κυνηγημένος από τους Κρήη στα βορειοανατολικά της Μοντάνα. Η ομάδα που με ακολούθησε έφτασε μέχρι το Κεμπέκ μετά από αλλεπάλληλες μάχες και κυνηγητά σε βουνά και δάση. Είχα σκοτώσει αρκετούς, αλλά όχι όλους. Επιπλέον είχα πληγωθεί άσχημα. Τότε ήταν που με βρήκε λιπόθυμο. Με έσυρε μέχρι την καλύβα του πατέρα της και με περιέθαλψε. Εκείνος είχε φύγει από πνευμονία από όσα μου είπε, μερικές βδομάδες πριν. Τότε, δεν υπήρχαν αντιβιοτικά. Ή γινόσουν καλά, ή πέθαινες. Είχε μείνει μόνη. Την ερωτεύτηκα με τη πρώτη ματιά, μόλις συνήλθα από το πυρετό των τραυμάτων μου κι άνοιξα τα μάτια. Με ερωτεύτηκε κι εκείνη. Είχαμε λίγη διαφορά ηλικίας. Ήταν η ομορφότερη γυναίκα που είχα δει μέχρι τότε και η ομορφότερη που έχω δει μέχρι σήμερα. Ένα υπέροχο πλάσμα, πραγματικά. Ζήσαμε μερικά χρόνια μαζί, εκεί στη καλύβα, οι δυό μας. Για μένα και για κείνη πιστεύω, ήταν ο επίγειος παράδεισος τα χρόνια αυτά. Τότε συνέβη το κακό. Εκεί που δεν το περιμένεις, πάντα έτσι γίνεται. Την έχασα από πυρετό. Ήμουν απαρηγόρητος. Ήθελα να πεθάνω. Δεν έμελλε όμως να γίνει έτσι. Έφυγα από τη καλύβα, δεν άντεχα. Μπάρκαρα για την Ευρώπη. Δεν έφτασα ποτέ. Ναυάγησα στο Μίζεν Χεντ του Κορκ, στα νότια της Ιρλανδίας. Έζησα εκεί μέχρι το θάνατο μου. Έκανα οικογένεια, γνώρισα μία καλή γυναίκα που με αγάπησε και την αγάπησα κι εγώ, όσο μπόρεσα.

Την συνάντησα ξανά λίγο πριν ξεσπάσει η Γαλλική Επανάσταση και ξανά στην επανάσταση της Ελλάδας το 1821, μετά στη Κριμαία το 1870, στη Ν. Αφρική στον πόλεμο των Μπόερς, το 1936 στην Ισπανία, και προτελευταία φορά στο Βιετνάμ. Πάντα βρισκόμασταν με την ίδια ορμή και λαχτάρα, πάντα το τέλος ήταν δραματικό. Πεθαίναμε ή εγώ ή εκείνη με φρικτούς τρόπους πάνω στη μεγαλύτερη ευτυχία, εκεί που νιώθαμε σχεδόν θεοί. Μάλιστα κάποιες φορές σκοτώσαμε ο ένας τον άλλο, ή από ζήλια, ή κατά λάθος. Την πρόδωσα κάποτε και με πρόδωσε κι αυτή.

Τότε έζησα την κόλαση και πιστεύω το ίδιο έζησε κι εκείνη. Σιγά σιγά, ζωή τη ζωή, άρχισα να έχω συνειδητές αναμνήσεις, θραύσματα έστω αναμνήσεων, με κυριότερο τη μορφή της. Η ίδια, δεν είχε μέχρι τώρα τέτοιες αναμνήσεις, το ελπίζω δηλαδή. Με τις αναμνήσεις, η κόλαση και το μαρτύριο είναι πιο επώδυνα. Ελπίζω να μην είχε και να μην έχει ποτέ τη δική μου εμπειρία. Την αγαπώ τόσο πολύ, που δεν θα ήθελα να υποφέρει! Και έτσι πήρα μία απόφαση. Δύσκολη απόφαση. Απόφαση αγάπης.

Να μην είμαι ξανά μαζί της.

Τουλάχιστον σ’ αυτή τη ζωή, τώρα. Ίσως σπάσει ο κύκλος. Ίσως πεθάνουμε αυτή τη φορά γαλήνια, όσο γαλήνια γίνεται.

Αν την έχω βρει; Μα φυσικά και την έχω. Το ίδιο όμορφη, όπως πάντα. Την έχω βρει, την έχω δει από μακριά, μα φρόντισα να μην πλησιάσω. Να μην αντιληφθεί καν το ποιος είμαι. Ναι τη λατρεύω. Πάντα τη λατρεύω. Η τωρινή μου κόλαση είναι αυτή. Από επιλογή. Πιστέψτε με όμως είναι προτιμότερο από όσες κολάσεις έχω βιώσει.

Ναι είμαι ερωτευμένος, πολύ, πάρα πολύ. Μαζί της. Μέχρι να λείψει η ανάσα. Και αυτή τη φορά.

Ποια είναι;

Σιγά μην σας πω!




Μανόλης Κωνσταντάκης