Εσείς, που ακόμη φοράτε τις κάλτσες και τα παπούτσια σας ‒ενώ εγώ θα ήθελα να περπατώ ξυπόλυτη‒ τι γνωρίζετε για τις ψυχικές μου αγωνίες, όταν ρίχνετε τα σκουπίδια σας κάτω από τα γυμνά μου πατουσάκια;
Παθολογική αδιαφορία για τον γυμνόποδο περαστικό!
Ένας δρακόντειος νόμος θα αρκούσε: Αυστηρή τιμωρία απειλεί όποιον βρομίζει και μολύνει τους δρόμους.
Τα δρακόντεια μέτρα θα ήταν σίγουρα καθαρτικά.  Ίσως γι' αυτό δεν τα βάζουν.
Και άντε, οι μεν βρομίζουν. Οι δε γιατί ανέχονται; Λες και πρόκειται για ένα αναπόφευτο ριζικό, για μια μοιραία ασθένεια, εξαθλίωση, θάνατος. Έτσι το υπομένουν.
Αχ και να μπορούσανε οι άνθρωποι, να είναι επαναστατικοί στα μικρά καθημερινά πράγματα τουλάχιστον.
Όμως κανείς δεν κάνει την "ιερή" προσπάθεια ‒ιερή επειδή θα ωφελούσε και τους άλλους‒ να βοηθήσει ανθρωπιστικά να αλλάξουν τα "μικρά πράγματα".
Πρόταση: Να αρχίσουμε να κυκλοφορούμε ξυπόλυτοι στην πόλη, ώστε να βιώνουμε τουλάχιστον με συνειδητοποιημένη  αηδία και περιφρόνηση το bullying των βρομόδρομων.

Άνα Ζουμάνη