Άνθρωποι στα δεσμά τους. Πόσοι από εμάς δεν έχουμε γίνει δέσμιοι των παθών μας ,των επιλογών μας,των λαθών μας.
Εγκλωβισμένος ο καθένας στον μικρόκοσμό του με το μυαλό του μοιρασμένο ανάμεσα στο παρελθόν, που καθόρισε την μετέπειτα πορεία του, στο παρόν που του  φαίνεται δύσκολο και σ'ένα μέλλον αβέβαιο.
Και περνάει η μέρα, ο μήνας,ο χρόνος ,τα χρόνια κι όλα αυτά γιατί?
Για να καταλήξει να έχει περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στα δεσμά  που του έφτιαξαν οι άλλοι και στα δεσμά που έφτιαξε ο ίδιος για τον εαυτό του.
Να καταλάβει, αν το καταλάβει, πόσο μάταια είναι όλα και πόσο μικρή και άδικη είναι η ζωή.
Γιατί κανένας δεν παίρνει αυτό που θέλει ή  αυτό που του αξίζει. Γυρίζει η μπίλια κι όπου κάτσει.
Κι εσύ άνθρωπε κάθεσαι και σπαταλάς αυτό το δώρο σαν να μην πρόκειται να τελειώσει ποτέ. Αγωνία, άγχος, πίεση, θλίψη, οργή, όλα ένας κόμπος στο στομάχι και οι χαρές ελάχιστες. Απομακρύνονται όσο περνούν τα χρόνια.
Μακάριοι όσοι παραμένουν παιδιά, όσοι ονειρεύονται, όσοι γελάνε.
Μακάριοι όσοι έσπασαν τα δεσμά τους και πορεύονται σ'αυτή την ζωή όπως της πρέπει.
Γιατί είναι μοναδική, δεν είναι πρόβα για να την πάμε πάλι από την αρχή.
Παίρνουμε το μάθημα μας και 《φεύγουμε 》.....

Αλεξάνδρα Παππά