Σαν μήπως τάχα να μπορεί κανείς

του νερού τα όνειρα να δει...

Σαν μήπως τάχα να μπορεί κανείς

ψίθυρο του βουνού ν’ ακούσει...

Σαν μήπως τάχα να μπορεί κανείς

φτερούγισμα αετού να φτάσει..


Στου λιονταριού το βρυχηθμό λύγισε ο βράχος, κι οι καταρράκτες στέρεψαν.
Μια φευγαλέα εικόνα ενός μαύρου πάνθηρα που σκότωνε κάτι.
Κοιτούσα τη ρόδα να γυρίζει..
Και τότε άρχιζε ο αγώνας. Εγώ εναντίον της ρόδας..
Περίμενα να κάνει ολόκληρη την αργή, βασανιστική, ατέλειωτη περιστροφή της, να κλείσει τον κύκλο της κρατώντας την ανάσα μου.. ξανά και ξανά..
Μετά προσπαθούσα να κρατήσω μια ανάσα σε δυό περιστροφές …και μετά να το βελτιώσω και αυτό. Μια ανάσα σε 3 και 4 περιστροφές .. ώσπου να σβήσουν να χαθούν.
Τώρα που πέφτουν οι σκιές, στης τρέλας τα σκοτεινά φαράγγια, αν δεν τον νιώσεις πυρωμένο τον ήλιο να καίει εντός σου…. Κάτσε και θάψου…
Του αετού τα νύχια δε λάθεψαν ποτέ…
Μια φορά μόνο….. τη στερνή


Γιώργος Χρηστάκης