«Συγνώμη, ήταν καλοπροαίρετο»: Αυτή η δήλωση είναι αυτοκαταδίκη.
Κακοπροαίρετο ήταν, λαμόγιο, απλώς νομίζεις πως ήταν καλοπροαίρετο, ή είσαι υποκριτής απλά.
Η καλοσύνη είναι μια βολική κακοήθεια που την κηρύττουν εκπρόσωποι που κάθε άλλο παρά το καλό μας θέλουν, ή απλά νομίζουν ότι θέλουν το καλό μας.
Κακοπροαίρετο ήταν, λαμόγιο, απλώς νομίζεις πως ήταν καλοπροαίρετο, ή είσαι υποκριτής απλά.
Η καλοσύνη είναι μια βολική κακοήθεια που την κηρύττουν εκπρόσωποι που κάθε άλλο παρά το καλό μας θέλουν, ή απλά νομίζουν ότι θέλουν το καλό μας.
Διότι η μόνη και αληθινή «καλοσύνη» έχει άλλο όνομα. Την λένε ευθύνη.
Δεν θέλω βοήθεια από «καλοσύνη», γιατί τότε κινδυνεύω να γίνω θύμα.
Θέλω βοήθεια από ευθύνη. Από καθαρή, κρυστάλλινη σοφία.
Οι άνθρωποι που υποτίθεται ότι ανήκουν ο ένας στον άλλο, «διευκολύνουν» ο ένας τη ζωή του άλλου με την «καλοσύνη», γιατί είναι σχεδόν αδύνατο να νιώσουν ευθύνη για τα αγαπημένα τους πρόσωπα.
Δεν το μπορούν.
Δεν το θέλουν γιατί τότε εύκολα θα μπορούσαν να συγκρουστούν και να παρεξηγηθούν.
Όμως την απλοϊκή, την χαζοχαρούμενη, την ούτως η άλλως ευνόητη παχιά νωθρή καλοσύνη την καταλαβαίνουν όλοι.
Την αναγνωρίζει και ο αδιάφορος.
Η καλοσύνη είναι ενας δειλός ελλιγμός της ψυχής που αποσκοπεί να εξαπατήσει τους εύπιστους.
Το ειδύλλιο της οικογένειας και της ερωτικής σχέσης, της φιλίας και της «φιλανθρωπικής» σχέσης με το συνάνθρωπο, είναι συνήθως μια κατασκευή, ένα μόρφωμα ελλιγμών.
«Δεν ήμουν καλή μαζί σου, αχάριστε;», είναι η ερώτηση μιας επιδέξιας αγελάδας που έχει σκοπό να σαγηνεύσει και να δέσει με αλυσίδες ένα αδέξιo βόδι.
Δεν θέλω βοήθεια από «καλοσύνη», γιατί τότε κινδυνεύω να γίνω θύμα.
Θέλω βοήθεια από ευθύνη. Από καθαρή, κρυστάλλινη σοφία.
Οι άνθρωποι που υποτίθεται ότι ανήκουν ο ένας στον άλλο, «διευκολύνουν» ο ένας τη ζωή του άλλου με την «καλοσύνη», γιατί είναι σχεδόν αδύνατο να νιώσουν ευθύνη για τα αγαπημένα τους πρόσωπα.
Δεν το μπορούν.
Δεν το θέλουν γιατί τότε εύκολα θα μπορούσαν να συγκρουστούν και να παρεξηγηθούν.
Όμως την απλοϊκή, την χαζοχαρούμενη, την ούτως η άλλως ευνόητη παχιά νωθρή καλοσύνη την καταλαβαίνουν όλοι.
Την αναγνωρίζει και ο αδιάφορος.
Η καλοσύνη είναι ενας δειλός ελλιγμός της ψυχής που αποσκοπεί να εξαπατήσει τους εύπιστους.
Το ειδύλλιο της οικογένειας και της ερωτικής σχέσης, της φιλίας και της «φιλανθρωπικής» σχέσης με το συνάνθρωπο, είναι συνήθως μια κατασκευή, ένα μόρφωμα ελλιγμών.
«Δεν ήμουν καλή μαζί σου, αχάριστε;», είναι η ερώτηση μιας επιδέξιας αγελάδας που έχει σκοπό να σαγηνεύσει και να δέσει με αλυσίδες ένα αδέξιo βόδι.
Άνα Ζουμάνη
0 Σχόλια