Σε καιρούς που η μια δυστοπία διαδέχεται την άλλη, όταν οι ανθρωποι διαφωνούν μόνο για το αίτιο της επόμενης κρίσης, συνιστάται να αναζητήσουμε άλλα παραδείγματα, πιο κατάλληλα, ώστε να μπορούμε πότε πότε να ρίχνουμε μια διαφορετική, πιο θετική ματιά στο μέλλον. Μακριά από τις πανδημίες, μακριά από τον νέο Ψυχρό Πόλεμο, μακριά από την κλιματική αλλαγή, μακριά από την αναζήτηση των ενόχων για το ένα ή το άλλο.
Ο ιδεαλισμός μας διδάσκει ότι το μέλλον λαμβάνει χώρα στο μυαλό. Εάν το μέλλον που δημιουργείται εκεί μολυνθεί από αθλιότητα και δυσφορία, τότε τίποτα καλό δεν μπορεί να προκύψει από αυτό.
Αυτή η σκέψη απέχει πολύ από την αισιόδοξη παρόλα που πετάει κάποιος ξαφνικά και απερίσκεπτα, μέσα από τις άθλιες συνθήκες, συμβουλεύοντας να δούμε τον κόσμο όμορφο.
Δεν θα λειτουργήσει εάν δεν βασίζεται σε μια αληθινή προοπτική.
Η βασική προυπόθεση για την στροφή προς περισσότερη θετικότητα είναι η αποδοχή αυτού που ακόμη δεν ειπώθηκε.
Εάν υπάρχει κίνδυνος να κατηγοριοποιηθούμε αμέσως, πράγμα που αποκλείει την οποιαδήποτε περαιτέρω συζήτηση, τότε η σκέψη δεν μπορεί ποτέ να υλοποιηθεί, τότε παραμένει σε παράλυση, τότε γίνεται έκρηξη δυστοπιών και τότε κολλάμε στην αθλιότητα και την αναζήτηση ενόχων.
Χωρίς την πραγματική και όχι μόνο την «επίσημη ελευθερία της έκφρασης», δεν μπορεί να σχεδιαστεί ένα εμπνευσμένο μέλλον.
Ο Σίλερ είδε μια σχέση μεταξύ νεότητας και μέλλοντος και γνώριζε ότι μόνο η φαντασία θα μπορούσε να είναι το κλειδί για νέες, απελευθερωτικές προοπτικές. «Αιώνια νέα είναι μόνο η φαντασία. Αυτό που ποτέ δεν έγινε, δεν γερνά ποτέ», είπε.
Κάπως έτσι και ο Άινστάιν: «Η φαντασία είναι πιο σημαντική από την μόρφωση»
Οι τρέχουσες συνθήκες δίνουν μια εικόνα δυστοπίας, επειδή, όπως φαίνεται, η φαντασία περιθωριοποιήθηκε. Κλειδωμένες και οριοθετημένες με σταθερά συστήματα σκέψης, κινδυνεύουν οι σκέψεις με περιεχόμενο την φαντασία.
Όποιος τις αφήνει ελεύθερες, κινδυνεύει να φαγωθεί από τις αυτοεπιβεβαιωμένες ορδές υαίνων των φόρουμ. Το αποτέλεσμα εννοείται: Η πνευματική κατασκευή ενός καλού μέλλοντος έχει εκφυλιστεί και μετατράπηκε σε ένα επικίνδυνο φορτίο.
«Αν μπορούσα να κάνω αυτό που ήθελα»... μια καλή άσκηση,
Σήμερα, σε μια σοκαρισμένη και παραλυτική εποχή, τεκμηριώνει το αίτημα για διατύπωση.
Τις περισσότερες φορές, οι άνθρωποι σιωπούν, ακόμη κι όταν τους δίνεται η ευκαιρία να αφήσουν τις σκέψεις και τις επιθυμίες τους ελεύθερες, ή διακόπτουν την άσκηση μετά από λίγο ισχυριζόμενοι ότι είναι μάταιο ούτως ή άλλως.
Ο ιδεαλισμός μας διδάσκει ότι το μέλλον λαμβάνει χώρα στο μυαλό. Εάν το μέλλον που δημιουργείται εκεί μολυνθεί από αθλιότητα και δυσφορία, τότε τίποτα καλό δεν μπορεί να προκύψει από αυτό.
Αυτή η σκέψη απέχει πολύ από την αισιόδοξη παρόλα που πετάει κάποιος ξαφνικά και απερίσκεπτα, μέσα από τις άθλιες συνθήκες, συμβουλεύοντας να δούμε τον κόσμο όμορφο.
Δεν θα λειτουργήσει εάν δεν βασίζεται σε μια αληθινή προοπτική.
Η βασική προυπόθεση για την στροφή προς περισσότερη θετικότητα είναι η αποδοχή αυτού που ακόμη δεν ειπώθηκε.
Εάν υπάρχει κίνδυνος να κατηγοριοποιηθούμε αμέσως, πράγμα που αποκλείει την οποιαδήποτε περαιτέρω συζήτηση, τότε η σκέψη δεν μπορεί ποτέ να υλοποιηθεί, τότε παραμένει σε παράλυση, τότε γίνεται έκρηξη δυστοπιών και τότε κολλάμε στην αθλιότητα και την αναζήτηση ενόχων.
Χωρίς την πραγματική και όχι μόνο την «επίσημη ελευθερία της έκφρασης», δεν μπορεί να σχεδιαστεί ένα εμπνευσμένο μέλλον.
Ο Σίλερ είδε μια σχέση μεταξύ νεότητας και μέλλοντος και γνώριζε ότι μόνο η φαντασία θα μπορούσε να είναι το κλειδί για νέες, απελευθερωτικές προοπτικές. «Αιώνια νέα είναι μόνο η φαντασία. Αυτό που ποτέ δεν έγινε, δεν γερνά ποτέ», είπε.
Κάπως έτσι και ο Άινστάιν: «Η φαντασία είναι πιο σημαντική από την μόρφωση»
Οι τρέχουσες συνθήκες δίνουν μια εικόνα δυστοπίας, επειδή, όπως φαίνεται, η φαντασία περιθωριοποιήθηκε. Κλειδωμένες και οριοθετημένες με σταθερά συστήματα σκέψης, κινδυνεύουν οι σκέψεις με περιεχόμενο την φαντασία.
Όποιος τις αφήνει ελεύθερες, κινδυνεύει να φαγωθεί από τις αυτοεπιβεβαιωμένες ορδές υαίνων των φόρουμ. Το αποτέλεσμα εννοείται: Η πνευματική κατασκευή ενός καλού μέλλοντος έχει εκφυλιστεί και μετατράπηκε σε ένα επικίνδυνο φορτίο.
«Αν μπορούσα να κάνω αυτό που ήθελα»... μια καλή άσκηση,
Σήμερα, σε μια σοκαρισμένη και παραλυτική εποχή, τεκμηριώνει το αίτημα για διατύπωση.
Τις περισσότερες φορές, οι άνθρωποι σιωπούν, ακόμη κι όταν τους δίνεται η ευκαιρία να αφήσουν τις σκέψεις και τις επιθυμίες τους ελεύθερες, ή διακόπτουν την άσκηση μετά από λίγο ισχυριζόμενοι ότι είναι μάταιο ούτως ή άλλως.
Εάν παραμείνει το πνευματικό λοκντάουν, εάν παραμείνουμε στις εσωτερικές μας δυστοπίες, τότε απειλείται η τύχη των κοινωνιών, αφού δεν έχουν πλέον μέλλον στο κεφάλι.
0 Σχόλια