Άκου λοιπόν ……. τι να πω..... είναι φοβερό πως βρέχει.

Σκοτεινιά έξω και όλα πυκνά και γκρίζα.

Βρέχει όλη την ημέρα.
Βρέχει πάνω στο περβάζι του παραθύρου με μεγάλες σταγόνες πυκνές και σκληρές που ακούγονται απλά σα χαστούκια και στριμώχνονται η μια πίσω από την άλλη.

Να τώρα βλέπω εκεί μια σταγονίτσα ψηλά στην κάσα του παραθύρου…. Τρεμουλιάζει στο φόντο του ουρανού που την κομματιάζει σε χίλιες αχνές λάμψεις, μεγαλώνει και τρέμει να πέσει, τραμπαλίζεται…… να τώρα θα πέσει, θα πέσει μα δεν πέφτει…. ακόμα δεν πέφτει.

Κρατιέται με νύχια και με δόντια. Δεν θέλει να πέσει ενώ η κοιλιά της μεγαλώνει. Τώρα είναι μια σταγόνα που στέκεται μεγαλόπρεπη και ξαφνικά τσουπ πάρτην κάτω διαλυμένη, ένα τίποτα, ένας λεκές, ένα ασήμαντο σημάδι στο μάρμαρο.

Αλλά είναι και κάτι άλλες σταγόνες που αυτοκτονούν και παραδίδονται αμέσως. Εμφανίζονται στην κάσα του παραθύρου και κάθονται εκεί και παιδεύονται.

Σα να βλέπω το τρεμούλιασμα του πήδου, τα τρεμουλιαστά τους ποδαράκια που ξεγαντζώνονται και την τσιριχτή φωνούλα που μεθάει σ’ αυτό το κενό της πτώσης και της εκμηδένισής τους.
Θλιμμένες σταγόνες, στρογγυλές αθώες σταγόνες, καληνύχτα σταγόνες…… καληνύχτα

Γιώργος Χρηστάκης