Έχετε αναρωτηθεί γιατί παλιότερα τα πάντα διαρκούσαν περισσότερο; Τα σπίτια περνούσαν από γενιά σε γενιά για εκατοντάδες χρόνια, τα έπιπλα έμεναν αθάνατα και πολλές φορές ήταν πραγματικά έργα τέχνης, οι κουβέρτες και τα χαλιά, οι πορσελάνες και τα κατσαρόλια περνούσαν σαν προικιά από τη μάνα στην κόρη με συγκίνηση και καμάρι, οι ηλεκτρικές συσκευές αγοράζονταν για να εξοπλίσουν ένα σπίτι για μια ολόκληρη ζωή.

Τώρα όλα πλησιάζουν όλο και περισσότερο να γίνουν μιας χρήσης, έχουν ημερομηνία λήξης, λιώνουν, σπάνε, χαλάνε και γίνονται σκουπίδια. Τώρα η κάθε ντουλάπα πρέπει οπωσδήποτε να "απολυμανθεί" κάθε χρόνο για να μπουν μέσα τα νέα μοντελάκια που είναι φέτος στη μόδα. Παλιά ακόμα και πολλά προϊόντα φαγώσιμα δεν είχαν ημερομηνία λήξης, αλλά ήξερε το κάθε σπιτικό πότε μπαγιάτευαν ή χάλαγαν και τα κατανάλωνε και τα αναπλήρωνε στην ώρα τους. Τώρα τα έπιπλα πρέπει οπωσδήποτε να αλλάζουν κάθε δυο τρία χρόνια, γιατί είναι κακό φενγκ σούι να μένεις με τα παλιά σαράβαλα που αγόρασες πρόπερσι. Τώρα ακόμα και οι εραστές και οι ερωμένες, φθείρονται και θέλουν τακτικά άλλαγμα. Έχεις δέκα χρόνια το ίδιο αυτοκίνητο; Μα, καλά, τι είσαι; απολίτιστος;

Τώρα όλα τρέχουν προς το σκουπιδότοπο, ένα συνεχές βρομερό ποτάμι εφήμερου πλούτου, ένα φρούδο αλισβερίσι, μια ατέλειωτη συλλογή από μπακατέλες περιωπής. Και οι άνθρωποι γλιστράνε πάνω του και γλιστράνε σε μια συνεχή κατάσταση αλλαγής, όχι προς το καλύτερο αλλά προς το φθηνότερο, το πιο αδιάφορο, το ανάξιο να αγαπηθεί, να φυλαχτεί, να μπαλωθεί, να επισκευαστεί, να διαρκέσει. Ζούμε στην εποχή της μίας χρήσης. Σαν σερβιέτες ένα πράμα. Ή σαν προφυλακτικά.

Πού πήγε άραγε όλη εκείνη η φροντίδα, η τεχνογνωσία, η επιμονή, η αφοσίωση που χρειαζόταν για να συντηρηθεί ένα σπιτικό, να λατρευτεί και να εξυψωθεί σε εστία; Ξεπουλήθηκε για μερικές ώρες "ελεύθερου χρόνου", που ουσιαστικά αντιστοιχεί σε ώρες απραξίας, κατάπτωσης, αφασίας ή γελοίας "ψυχαγωγίας". Και γιατί, παρακαλώ; Γιατί να βιαστεί με τέτοιο τρόπο ο καθημερινός άνθρωπος, να ξεζουμιστεί από πράξεις, έργα, τέχνες, κόπο, ενδιαφέροντα; Μα, για να πουλιούνται όλο και περισσότερα ημιάχρηστα αντικείμενα, ώστε να γεμίζουν οι τσέπες των παραγωγών τους. Εφηύραν και κατασκεύασαν έναν νέο τύπο ανθρώπου, του καταναλωτή, του ανίδεου που αντί να επισκευάσει το καζανάκι αγοράζει καινούριο μπάνιο, του μπεμπέκου που αν δεν πάρει νέο αμάξι θα τον φτύσει η μπεμπέκα, που με τη σειρά της θα φτυστεί αν δεν αλλάξει γκαρναρόμπα, μαλλί και χτιστό νύχι κάθε μήνα.

Κι όταν πλέον όλοι οι πόροι θα έχουν εξαντληθεί, κι όταν όλα θα έχουν γίνει πλαστικά, χημικά, ψεύτικα και δηλητηριώδη, οι λίγοι που μαζέψανε τον πλούτο θα φτιάξουν σαν αρπακτικά έναν στόλο, θα φορτώσουν μέσα τα πολύτιμα έργα τέχνης, τις κουβέρτες και τα χαλιά, τις πορσελάνες και τα κατσαρόλια από τα μουσεία και θα πάνε να κατοικήσουν αλλού. Κι όσοι απομείνουν στην έρμη γη, μεταλλαγμένοι και πλαστικοί και οι ίδιοι, θα τρώνε χώμα και θα χέζουν πλεξιγκλάς...

Τριανταφυλλιά Ηλιοπούλου